Borstvoeding. Het bleef tijdens mijn zwangerschap écht een moeilijke beslissing. De horrorverhalen volgden elkaar op, meningen waren verdeeld en ik… ik kwam er niet uit. Ik sprak voorstanders die borstvoeding zagen als een must. En tegenstanders die het ‘beestachtig’ vonden. Zoals mijn oma, die nog steeds niet enthousiast is. En eerlijk gezegd, behoorde ik eigenlijk ook wel een beetje tot team ‘no’. De verhalen over de kloven, ontstekingen, nachtelijke voedingen schrokken me enorm af.

Tot ik iemand sprak die alleen maar positieve ervaringen had. Door haar realiseerde ik mij dat ik mijn besluit ook pas kon nemen na de bevalling. Toen Vik voor het eerst op mijn borst lag besloot ik er toch voor te gaan. En wat ben ik blij dat ik de stap heb gewaagd. Vik hapte al heel snel en zonder moeite aan. De vroedvrouw constateerde dat het grote kans op slagen had en inderdaad: we kunnen spreken van een absoluut succes! Geen kloven, geen borstontstekingen (fingers crossed), geen overproductie. Gewoon, hoe ik zou wensen dat het bij iedereen zou gaan.

De eerste dagen liet ik me heel goed begeleiden door een lactatiekundige. We moesten natuurlijk alle twee nog heel wat leren; hongersignalen herkennen, aanleggen en aanhappen, voldoende lang laten drinken, tweede borst aanbieden. Allemaal part of the deal. Maar op wat gevoelige en ietwat pijnlijke tepels na verliep alles vlekkeloos.

De bedoeling was dat ik zou voeden tot een week of 8. Er werd me aangeraden dan te starten met kolven, zodat Vik kon wennen aan de fles en ik kon gaan afbouwen. Maar dat zag ik absoluut niet zitten! Ik kon echt nog geen afscheid nemen van die intieme momentjes. De kolf werd wel in huis gehaald, maar niet met als doel om af te bouwen. Het was de start van mijn eigen persoonlijke melkfabriekje. Want dat kolven, dat ging eigenlijk ook best wel vlot, op een teleurstellende eerste beurt na. Intussen heb ik al een mooie voorraad opgebouwd, volgens mij al een te grote voor Vik alleen.

En hoewel ik absoluut niet mag klagen, was het niet altijd ‘rozengeur en maneschijn’.

Er zijn een hoop momenten geweest dat ik me een echte melkkoe voede. Regeldagen, troostdagen, ik-wil-niet-slapen-dagen. De borst was altijd de oplossing. En dat is het nog steeds. Vik wordt, zoals bijna alle baby’s, echt rustig wanneer hij bij me drinkt.

Ook de nachten zijn zwaar, ook al slaapt hij vlak naast mij (en vaak zelf bij ons in bed). Tot een week of 12 vroeg hij maar een of twee voedingen per nacht. Dat is nu wel even anders. Soms moet ik elk uur uit bed om hem even borstvoeding te geven. Volgens mij heeft hij dan niet echt honger, maar heeft hij vooral nood aan mama. Ik geef er voorlopig nog aan toe, hoewel het echt wel vermoeiend is.

Lees ook: Aan de moeder van het kind dat doorslaapt.

En dan is er nog het openbaar voeden. Zo spannend, de eerste keer! Lees: man die de hydrofiele doek rond ons hield, een gesukkel om aan te leggen en de nodige zenuwen. Maar ik vond het wel heel belangrijk die stap te zetten.

Elke mama moet het recht hebben haar kind te voeden wanneer het nodig is. Ik vind het gewoonweg absurd dat zelfs (zwangere) vrouwen hier problemen mee hebben!

Er is niets zo natuurlijk als een moeder die haar kind voedt en toch gebeurt het nog te vaak dat vrouwen hier opmerkingen over krijgen. Gelukkig heb ik dat zelf nog nooit meegemaakt. Recentelijk deed ik mee aan een actie op de Belgische radio om borstvoeding te normaliseren. Daar kwamen heel wat reacties op, voornamelijk positieve. En verbazingwekkend genoeg, heel veel goede comments van mannen!

Ook de actie ‘Borstfiguranten’ werd op poten gezet. Daarin wordt actief naar borstvoedende mama’s gezocht die willen figureren in Belgische series. Een fantastisch initiatief dat ik alleen maar kan aanmoedigen. Enkel op die manier kan borstvoeding als normaal worden bekeken.

Lees ook de gastblog: Tips voor de Kersverse Mama

Intussen is ons zoontje alweer 6 maanden en krijgt nog steeds borstvoeding. Sinds een weekje zijn we begonnen met bijvoeding. Af en toe krijgt hij dus stukjes fruit in een ‘fresh food feeder’, een soort speentje waar kleine stukjes fruit of groenten in kunnen. Een topaankoop! Hij vindt het fantastisch en leert zo smaken kennen. Ideaal dus. Binnenkort starten we met de Rapley methode. Zij zal dan stukjes krijgen in plaats van gepureerde voeding. We gaan voor ‘Rapley Light’, waar er ook plaats is voor de gewone groenten- en fruitpap.

Borstvoeding is eigenlijk een echte passie geworden. Een hobby, die dan ook eens 500 calorieën per dag ‘verbruikt’. Een betere cardio kan je écht niet vinden en dat was heel snel te merken aan mijn gewicht. Ik was 17 kg aangekomen tijdens de zwangerschap, maar die kilo’s vlogen er echt af. Intussen weeg ik alweer minder dan voor mijn zwangerschap.

Nu hij al een half jaartje is, krijg ik wel vaker de opmerking dat ik ‘nog steeds’ borstvoeding geef. Mensen vinden flessenvoeding normaler dan borstvoeding.

Ik zie voorlopig het nut van kunstvoeding kopen niet: de natuur voorziet hem al van de juiste voeding. Wij gaan echt nog wel even door.

Ik ben dankzij mijn ervaringen absoluut pro- borstvoeding geworden. Al ben ik van mening dat elke mama voor zichzelf moet beslissen. Niemand kan borstvoeding opdringen. Het is tenslotte toch wel een zelfopoffering. We hebben het geluk dat onze flesvoeding van uitstekende kwaliteit is. Geen enkele mama hoeft zich dus schuldig te voelen wanneer er gekozen wordt geen borstvoeding te geven of wanneer het om de een of andere reden niet lukt.

Ik hoop wel dat, dankzij mijn verhaal, er mensen hun twijfel aan de kant durven zetten en er toch voor gaan. De intieme momentjes met je kind, het nabije contact, het besef dat je kleine baby je nodig heeft. Echt een unieke ervaring. Een fantastisch gevoel!

Liefs
Romina

Je kunt deze prachtige mama uit België volgen via Instagram. En check ook zeker haar blog. Daar lees je meer over haar ervaringen als kersverse mama!