Misschien lees je al een tijdje mee en herinner je de blog nog met het beste opvoedingsadvies dat ik ooit kreeg van een plant. Het is tijd voor een nieuwe blog over dit onderwerp. Want er gebeurde iets bijzonders in mijn tuin de afgelopen weken. Ik leer zoveel van de natuur. En soms zitten er levenslessen bij die ik met jullie wil delen. Deze levensles van een zonnebloem wil je niet missen.

We hebben in de lente en vroege zomer heel veel zaadjes geplant in onze tuin. Voor de bijen, voor meer biodiversiteit in ons stadstuintje, tegen waterstress, voor de heerlijkheid van GROEN om je heen. En natuurlijk om de meiden te leren hoe dat werkt: je maakt de aarde klaar, legt er een zaadje in te slapen, geeft het water, met behulp van de zon groeit het uit tot een plantje en daarna komen er prachtige bloemen in. De bijtjes genieten ervan en zorgen er zo voor dat er nog meer bloemen komen. De meiden ontvingen vorige maand een gouden bijen medaille voor hun harde werken in de tuin. 

We hebben ook veel zonnebloemen gezaaid, eerst in potjes en daarna uitgezet. Ze groeiden vlot en iedere ochtend keken de meiden even hoe het ging met ons tuintje. En toen kwamen de slakken. Tientallen naaktslakken, iedere dag. En ze vonden de zonnebloemen heerlijk! Iedere avond en iedere ochtend verwijderden we tal van naaktslakken uit onze tuin. Er was één zonnebloem die met name helemaal opgevroten werd. Ze was “de sjaak”. Naast haar groeide een andere zonnebloem. Deze bleef vrijwel ongedeerd. Hij groeide als een speer, terwijl de zonnebloem naast hem zielig, kaal en wankel achterbleef.

We overwogen de zielige, kale zonnebloem weg te halen, “want die ging het toch niet meer doen”. Maar we besloten haar als “offer” te laten staan. Misschien zouden de slakken de grote, groeiende zonnebloem met rust laten als dit zielige zusje ernaast stond. Ik vertelde de meisjes verhalen over de zonnebloemkabouters die onder de grote, sterke zonnebloem woonden en voor hem zorgden en ze luisterden met grote ogen en vol bewondering voor de zonnebloem, die inmiddels net zo groot was als ik. 

Toen hij uitkwam stonden we vol “oehs” en “ah’s” om hem heen. Prachtig was hij!

Een week of wat later deed ik mijn ochtendrondje door de tuin en zag ik tot mijn grote verbazing dat de zielige zonnebloem, die bijna helemaal kaal gegeten was, nog steeds gestaag doorgroeide. Sterker nog, ze had allemaal nieuw blad gekregen bóven de opgegeten blaadjes. Ik ging iedere ochtend bij haar kijken en terwijl de grote, sterke, onaangetaste zonnebloem langzaam aan het verwelken was, werd de kale zonnebloem steeds groter en sterker.

Na een week of twee was ze zelfs groter dan de grote, sterke zonnebloem. Die laatste had zijn kop inmiddels laten hangen. Zijn maatje was hem voorbij gegroeid en had een bescheiden, maar hoopvolle knop gekregen. Ze was nog steeds ranker dan de zonnebloem die als eerst bloeide, maar zielig kon je haar allang niet meer noemen. 

Ik was ontroerd door de levensles die deze zonnebloem openbaarde. Zoveel mensen maken heftige dingen mee als ze jong(er) zijn. Dat kan in allerlei gradaties of vormen zijn. Beschadigd komen ze hun jonge(re) jaren uit en hebben misschien een achterstand op andere mensen van hun leeftijd of groep. Ze zien de mensen om hen heen groeien en bloeien. De zon kan niet hard genoeg voor die “winnaars” schijnen, terwijl zij achterblijven in de schaduw om hun wonden te verzorgen.

Maar net als die zonnebloem hoeft dat niet te betekenen dat je nooit zult bloeien. Dat je voor altijd bezig zult zijn om de wonden te verzorgen. Ja, natuurlijk, de wonden worden littekens en die zullen zichtbaar blijven. Maar daaromheen groeien nieuwe ervaringen, groeit nieuwe moed en levenskracht. En op je eigen tempo kom je dan alsnog aan bij de periode van bloei. En misschien schiet je dan zelfs wel de anderen voorbij. Fier als een zonnebloem kun je dan je gezicht wenden naar de zon en voelen dat het leed je misschien tijdelijk heeft verzwakt, maar uiteindelijk sterker heeft gemaakt.

Ik sta in mijn tuin en kijk naar de smalle, maar lange zonnebloem. Ze is uitgekomen. Haar stralende gele bloembladeren reiken naar de zon. Ze is een kop groter dan ik ben. Ik denk aan Sifan Hassan, de hardloopster uit Ethiopië, die tijdens de Olympische Spelen uitkwam voor Nederland en 3 medailles won. Eén gouden medaille won ze zelfs nadat ze was gevallen. Ze stond op, herpakte zichzelf en rende iedereen voorbij. Die race was zo symbolisch voor de lange weg die zij al gegaan was om überhaupt te komen waar ze nu was: op die baan in Tokio. 

We zijn niet allemaal Hassan. We hoeven niet allemaal Olympisch Goud en we hebben niet allemaal haar zware verleden. Maar haar verhaal raakt velen omdat het ons eraan herinnert dat leed je tegen de vlakte kan smijten, maar dat je ook weer kunt opstaan en door kunt gaan. Winnen betekent niet persé een medaille of de beste zijn. Winnen betekent dat je jouw volledige potentie alsnog kunt waarmaken: kunt bloeien als een zonnebloem in augustus.  

Dus ook al lijkt het nu alsof iedereen je voorbij schiet en jij beschadigd achterblijft, weet dat jouw tijd zal komen. Het enige dat je hoeft te doen is opstaan, doorgaan en geduld hebben.