Toen ons zoontje nog maar een paar weken oud was, had ik soms momentjes, dat ik hem wel groot kon kijken. Wat leek het me leuk als hij uit zichzelf naar me toe zou kruipen, zijn handjes om me heen zou slaan of ‘mama’ zou zeggen. Maar nu die kleine inmiddels alweer 1 jaar is en ik dagelijks achter hem aan kruip om zijn jas aan te doen, mis ik mijn lieve kleine baby’tje soms. Nu besef ik me ineens: Wat is het snel gegaan, dat eerste jaar. Je knippert met je ogen en je baby is geen baby meer. Had ik niet nog meer moeten genieten? Nog meer in het moment moeten leven? En me minder zorgen moeten maken? Ik zou mezelf toen, deze tips hebben gegeven.

1. Je kunt je baby niet verwennen

Cas sliep de eerste maanden regelmatig op mij. Zelf in slaap vallen, in zijn eigen bedje, was niet bepaald zijn ding. En dus was ik zijn favoriete kussen. Wat heb ik me vaak afgevraagd of dit ooit nog wel goed zou komen. In mijn omgeving leek iedereen ‘normaal’ slapende kinderen te hebben. En zelfs mijn moeder kon zich herinneren dat wij ‘gewoon’ in ons bedje sliepen. Wat deed ik toch verkeerd. Maar huidhonger is heel normaal voor baby’s. En je kunt ze er niet mee verwennen. Dus lieve mama, geef er gewoon lekker aan toe. Voor je het weet willen ze niet meer op je liggen en slapen ze lekker in hun eigen bed. Ik kan me het moment geen eens meer herinneren, dat hij ineens wel zelf in slaap viel. Het leek in ieder geval helemaal van zelf te gaan.

Lees ook: Gastblog: Het leven van een thuisblijf mama

2. Een ritme? Laat het los

Na een aantal dagen borstvoeding werd me geadviseerd om de tijd tussen de voedingen te gaan ‘rekken’. Er kon nu makkelijk drie uur tussen zitten, aldus een lactatiedeskundige. Op die manier zouden we meer een ritme krijgen. Ik heb het geprobeerd. En wat werd ik nerveus als we de drie uur weer eens niet haalden. Het voelde helemaal niet goed. Ik wilde niet op de klok kijken. Ik wilde voeden op verzoek. Ik wilde troost-borst geven en slaap-borst. En laat de natuur het nou net zo geregeld hebben, dat je niet teveel borstvoeding kunt geven. Gebruik die memmen dus waarvoor ze bedoeld zijn 😉 Een ritme komt van zelf wel een keer. Er zullen tijden zijn dat het even zwaar is. Zo leek er nooit een einde te komen aan die fase waarin Cas iedere 1,5 uur wou drinken. Maar ook dit komt allemaal goed.

3. Ze zijn maar zo kort echt baby

Vanaf het moment dat Cas in z’n kinderstoel kon zitten, was m’n pasgeboren baby verdwenen. Zes maanden was hij. Er zat ineens een klein persoontje aan tafel. Dat hapjes ging eten. Toen realiseerde ik me al dat ze eigenlijk maar zo kort echt baby zijn. Geniet dus van ieder moment. In het begin ben je als moeder soms alleen maar bezig met overleven. Maar nu snap ik eindelijk waarom er altijd op die geboortekaartjes “Geniet van deze bijzonder tijd” staat. Want je knippert met je ogen en ze zijn alweer een jaar ouder.

Liefs,

Gerdine

Gerdine heeft een prachtige blog: Mindfulmoms.nl en je kunt haar ook vinden op Instagram (zo mooi!) & Facebook.