Deze week een gastblog van Lotte. Mama van Ben (1,5) en zwanger van baby nummer twee. Lotte is al jaren samen met Ian, de liefde van haar leven. Hij heeft Surinaamse roots. Zij uit Nederland. Hij is donker. Zij is licht. Dus? Nou, dat blijkt nog altijd de deur open te zetten tot heel veel kortzichtige en kwetsende vragen en opmerkingen. Als je dacht dat discriminatie niet echt meer van deze tijd was….

“Wow Ian, ik wil niet vervelend doen maar…. je kind is wel erg licht hé”.

Die opmerking bleef lekker cliché, als een gebroken grammofoonplaat tussen mijn oren hangen. Pardon? Hoezo, je kind is best wel licht? Waarom was ik eigenlijk zo verbaasd: dit was immers niet de eerste vreemde opmerking die Ian en ik naar ons hoofd geslingerd kregen. Ian en ik, wij hebben allebei een ander kleurtje. We zijn nu eenmaal allebei net even anders op de wereld gezet. Hij werd een jongen met een kleurtje, ik werd een meisje en kreeg geen kleur. Vreselijk irritant, want die witte melkflessen van mij krijg ik dus niet veranderd. Pech.

“NEE. Onze zoon was geen ‘foutje’

Ik val op wie ik val. Zo simpel is het. Nee, ik luister geen Hip Hop of R&B omdat mijn vriend Surinaams is en nee, ik was niet specifiek op zoek naar een man met een kleur en nee, Ian is niet meteen een man die vreemdgaat en nee, ik ben ook niet vreemdgegaan. En NEE: onze zoon was geen ‘foutje’ (like really? Ik was 31 toen ik Ben kreeg). En ja, ik bepaal inderdaad zelf waar mijn eigen grenzen liggen. Klinkt erg hé? Maar dat zijn antwoorden op vragen of opmerkingen die we krijgen als “mixed couple”.

Een keer zaten we bij een gynaecoloog die mij haarfijn vertelde dat “ik vanaf dit punt bepaalde wat er ging gebeuren en of we het kind wilden houden, niet Ian…”

Ian had de hele afspraak heel beleefd en vriendelijk gereageerd en zat ondersteunend en liefdevol op de stoel naast mij. We waren al een jaar bezig met proberen een kindje te krijgen. Zo’n situatie maakt me zo verdrietig. Het doet mij echt wat dat deze hoogopgeleide mevrouw blijkbaar een wereld kent waardoor zij zich geroepen voelt om op basis van alle gevormde vooroordelen in haar hoofd zo’n opmerking te plaatsen. Want dat is het. Wanneer je niet je eigen wereld los kan laten, niet je eigen ervaringen met een korrel zout kunt nemen… dan blijf je voor altijd hangen.

Misschien klinkt dit laatste stuk als een veer in mijn eigen reet. But I’m going to write it anyway.

Ik wist vroeger niet wat het verschil was tussen Turks en Marokkaans, Surinaams, Antilliaans of Afrikaans. Ik begreep niet waarom je anders was omdat je als meisje van een meisje hield, of als jongen van een jongen. Weet je waarom niet? Omdat het mij werkelijk geen biet kan schelen op wie je valt of hoe je eruit ziet. Ik gaf en geef nog steeds alleen om wie jij bent. Je pure jij.

Inmiddels snap ik dat de wereld een stuk gecompliceerder in elkaar zit. Dat uit de kast komen of simpelweg een baan vinden omdat je een kleurtje hebt óf er net even anders uitziet nog altijd lastig is vanwege een hele hoop bekrompen mensen. Maar daarom blijf ik lekker naïef. Ik ben voor altijd dat kleine meisje dat met iedereen speelt in de zandbak. Behalve met die ene pestkop, die iedereen onder het zand gooit om zichzelf beter te voelen.

Liefs
Lotte

Je vindt Lotte en haar prachtige (groeiende!) gezin op Instagram.