Ik ging dat dus wel even doen hè: de perfecte moeder worden. Dat had ik al besloten ver voordat ik überhaupt zwanger was. Want ik wist immers hoe dat moest, opvoeden. Ik had namelijk over opvoeding gelezen. En we weten allemaal dat het wel snor zit, als je de juiste kennis hebt. Ja, niet dus. Er zijn zoveel dingen die ik tijdens mijn zwangerschap, met mijn neus in de boeken, had bedacht en die ik nu (heel erg) anders doe. Ik heb daar niet echt een oordeel over. Ik moet er soms wel om lachen (“kijk mij nou”), soms ben ik er heel tevreden mee (“zie je wel dat ik eigenlijk heel chill ben”) en soms voelt het ongemakkelijk (“ja maar, ik ben zo moe”). Dus, mede-niet-perfecte moeder, hier komt ‘ie dan: (mijn) opvoedingsideaal vs. de realiteit.

1. Slapen

Ideaal

Ik had een paar boeken over nightime parenting en sleep solutions gelezen, een slaapplan geschreven, wat tabellen in elkaar geflanst en ik dacht: ik ben er klaar voor. Ik keek er zelfs wel naar uit. Want na tien jaar in mijn eentje slapeloze nachten te moeten doorstaan, leek het me wel gezellig: iemand om mee wakker te zijn.

Realiteit

Ik ben dood moe. Het is niet gezellig ‘s nachts. Er liggen veertienduizend slaapplannen in de prullenbak. En mijn innerlijke nighttime parent heeft het uiterlijk van een zombie, het geheugen van een goudvis en de energie van een zesdejaars student.

2. Eten

Ideaal

Toegegeven: de eerste vijftien maanden heeft ze borstvoeding gehad en dat heeft mijn ideaal overtroffen. Maar. Mijn kind zou natuurlijk iedere ochtend zelf geweekte havermout met chiazaad en bosvruchten eten. ‘S middags zou ze mijn overheerlijke green smoothies wegklokken. En ‘s avonds zou ze smullen van mijn zelfgemaakte groenteburgers. Helemaal vegan, suikervrij, je weet wel; gezond en super ‘Instagrammable’.

Realiteit

Nu met twintig maanden ben ik ‘s ochtends al blij als ze twee droge broodkorsten, zes ‘Smacks’ en een achter de bank gevonden rozijn naar binnen stouwt. Er zijn zelfs dagen dat ze zo weinig eet dat ik er gewoon een stuk taart in prop. Calorieën boven vitaminen is dan het moto. Ik maak het allemaal wel braaf hoor, die groenteburgertjes enzo, maar ik mag het vervolgens gewoon zelf opeten.

3. Speelgoed

Ideaal

Hout. Dat ten eerste. En dan gewoon een paar dingetjes. Wat blokken, een paar ringen, een knuffel, een rammelaar en een gezichtloos popje. Want die fantasie he. Die moet gestimuleerd worden. Iedere dag. En dat doe je met zo min mogelijk speelgoed.

Realiteit

4. TV

Ideaal

We weten allemaal dat TV kijken schadelijk is voor de hersenontwikkeling van het jonge kind. Het niveau van de meeste TV programma’s is hier al genoeg bewijs voor; daar hoef je verder geen wetenschappelijk onderzoek voor te lezen. Dus. Geen TV voor het zevende jaar. Want dat is die cruciale periode waarin de fantasie wordt ontwikkeld. En TV, dat is vergif voor de fantasie.

Realiteit

Na een jaar hebben we ons er aan overgeven: het fenomeen YouTube. Het ging geleidelijk. Maar al gauw hadden ChuChu TV en ABC Kids TV het hart van het hele huishouden gestolen. Want: ik wil even rustig wakker worden, ik wil even rustig eten, ik wil even rustig koken, ik wil even rustig schoonmaken. Ik. Wil. Even. Rust.

5. Roze

Ideaal

Ik had helemaal niks met roze. Nadaa. En ons kind, het kind van twee lesbische moeders, dat zou toch geen roze gaan dragen? Ik kocht helemaal niks rozigs tijdens mijn zwangerschap. Mijn zus kwam af en toe schoorvoetend met een roze pakje aanzetten, maar dat was het. Ons kind zou niet opgroeien met stereotyperingen en andere macho-mannenwereld-onzin.

Realiteit

Het begon in de laatste maand van mijn zwangerschap. Ik schilderde haar boekenkast roze. Ik legde een roze ziekenhuispakje klaar. En toen Aya eenmaal geboren was, was het hek van de dam. Alles staat haar schattig, maar rooooooooze, dat staat haar zo belachelijk lief. Dus eerst kwamen de kleertjes. Toen werden allerlei andere kindermeubeltjes roze geschilderd. En toen verspreidde deze roze-obsessie zich langzaam door naar de rest van het huis. Pannenlappen, dekens, kussens, bakjes, handdoekjes… Ik leef na twintig maanden nog altijd op een roze wolk.

Begrijp me niet verkeerd na deze tirade. Er zijn een heleboel dingen waar ik trots op ben in onze opvoeding. Bijvoorbeeld ik Isaya vijftien maanden borstvoeding heb gegeven. Dat ik mijn liefde voor boeken op haar heb kunnen overdragen. Dat ze veel liever buiten speelt dan binnen zit voor de TV. En vooral: dat er zoveel van haar gehouden wordt dat dit niet in woorden te vatten is. En dat laatste, laat dat nou net het belangrijkste zijn in iedere opvoeding.