Vroeger was ik het stereotype meisje-meisje. Met vriendinnetjes kon ik urenlang spelen met poppen, barbies en knuffels. We kookten heel wat af op ons houten keukentje en dronken thee uit een roze theeserviesje. Ik hield van rokjes en jurkjes en verkleedde me zo’n drie keer per dag. Tot ergernis van mijn moeder. Op jonge leeftijd wist ik al dat ik ooit moeder wilde worden en ik keek halsreikend uit naar het moment dat ik met mijn eigen dochtertje kon tutten. Dan zou ik al mijn poppen van vroeger weer van zolder halen en die hele tijd opnieuw beleven.

Toen ik 26 was, werd ik voor de eerste keer zwanger. Hoewel ik – eerlijk is eerlijk –  stiekem droomde van een meisje, wist ik al heel snel dat ik zwanger was van een jongen. Noem het vrouwelijk instinct, ik voelde feilloos aan dat dit geen meisje was. De geslachtsecho bevestigde mijn gevoel, wij krijgen een jongetje! En natuurlijk ben je dan dolgelukkig, want zo werkt dat.  Maar toch schoot ik even in paniek. Een jongen, oké, maar hoe moet dat dan? Hoe werken jongens? Ik heb niks met auto’s of lego. Ik klim niet in bomen, ik heb geen idee hoe jongens denken, ik heb trouwens ook niks met piemels, help!

Ik klim niet in bomen, ik heb geen idee hoe jongens denken, ik heb trouwens ook niks met piemels, help!

Gauw gooide ik die onzekerheid overboord en ik begon steeds meer in ‘blauw en groen’ te denken. De natuur heeft het namelijk prachtig geregeld, je groeit als moeder in de rol die voor jou bedoeld is. Binnen no-time hebben je eigen lijf en mindset ervoor gezorgd dat je een professional bent: natuurlijk krijg ik een jongen en ik vind het machtig mooi!

De meisjes collecties in de winkels vond ik ineens tuttig en mierzoet, terwijl ik de jongenshoek bij Zara ‘superstoer’ en ‘mijn-hemel-wat-schattig’ vond. Ik zag mezelf ineens wel een hut bouwen en met mijn zoon van een modderberg rollen. Soms was dat heel verwarrend, want zo ben ik in essentie niet. Toch?

Lees ook de Gastblog van Marloes!

Bijna twee jaar later was ik uitgerekend van ons tweede kindje. De zwangerschap voelde dit keer heel anders. Ik was ineens misselijk – dat was ik bij mijn eerste niet. Ik kreeg allerlei kwaaltjes die ik niet kon terugbrengen naar eerdere ervaringen. Het was zo anders op alle fronten dat ik er bijna zeker van was dat dit een meisje zou zijn. Ik kom uit een gezin met een zoon en een dochter en ook mijn man heeft een zusje. Een koningskoppel vond ik dan ook hartstikke logisch. Bij de geslachtsecho zei de echoscopiste al na vijf seconden “ik zie het!”. Ja, ik zag het ook. Ik zat er ontzettend naast. Ook dit kindje is overduidelijk van het mannelijk geslacht. Mijn man en ik wisten allebei dat ons gezin compleet zou zijn met de komst van dit kindje en daarmee ben ik officieel een jongensmama.

Ik heb een huis vol mannen. Heel veel testosteron op heel weinig vierkante meters. Dat kan heel intens zijn.

Ik heb een huis vol mannen. Heel veel testosteron op heel weinig vierkante meters. Dat kan heel intens zijn. Heel lawaaierig, ook. Mijn jongens houden niet van stilzitten met een doosje blokken binnen handbereik. Ze rijden graag met auto’s, racen met loopwagens en botsen met alles wat ze kunnen vinden tegen de muren, deuren en meubels. De bank is het equivalent van een indoorspeeltuin en stoelen zijn er om (hoofd eerst) vanaf te duiken. Aan energie geen gebrek. Mijn jongens zijn ruw en onbesuisd. Bulten, blauwe plekken en schrammen zijn aan de orde van de dag. Ze trekken een pruillip, komen een knuffel halen en spelen weer door. Ze maken ruzie, pakken elkaars speelgoed af en maken het hetzelfde moment weer goed. Jongens blijven nergens in hangen, zo lijkt het.

Jongens zijn recht voor hun raap. What you see is what you get. Ze zeggen wat ze vinden, en denken wat ze zeggen. En ik? Ik vind het fantastisch! Klimmen, klauteren, bouwen, files nabootsen, rennen, stoeien of slopen, ik draai er mijn hand er niet meer voor om. Ik heb mijn hoge hakken en jurkjes verruild voor sneakers en kidsproof-jeans en ik geniet daar intens van. Aan het einde van de dag ben ik vaak helemaal op. De kinderen putten me uit en vragen veel energie. Maar hoe druk en chaotisch ze ook zijn, er is altijd dat ene moment in hun spel dat ze bij mij op schoot kruipen en me een dikke knuffel geven.

“Mama, ik hou van jou, kusje?”.

Liefs,
Myrthe

Je kunt Myrthe en haar prachtige mannen volgens op Instagram.