De eerste week van onze dochter H. op school hoorden we de mensen letterlijk denken; ‘het kind heeft twee moeders.’ In de tweede week, vlak voordat H. onbezorgd uit school kwam huppelen, kwam één mede-schoolplein-ouder op mijn vrouw afstappen. Ietwat ongenuanceerd vroeg ze; “Ben jij óók haar moeder? Zijn jullie dan lesbisch ofzo?” De toon voelde gezet.

Lesbisch ouderschap, of homoseksueel ouderschap, misschien nog beter. Nederland is er vol van, maar nog steeds veel te leeg. En onwetend van als je het mij vraagt. En nee, ik ben niet vergeten dat in ons land het eerste homo-huwelijk ter wereld werd gesloten of dat we vooruitstrevend zijn als het om homoseksualiteit gaat. Maar ik weet ook dat er nog veel te winnen valt.

Gelijke rechten en lesbisch ouderschap

Onze dochter is in een tijd geboren waarin mijn vrouw haar nog moest adopteren. We moesten dus geld betalen voor gelijkwaardig ouderschap en gelijkwaardige rechten binnen ons gezin. Het adoptieverlof, dat bij adoptie hoort, kreeg ze dan weer niet want het ging toch niet écht om een adoptie? En eigenlijk moesten we dat geld ook al betalen voor de weg naar de zwangerschap toe, want een zorgverzekering vergoedt veel, maar niet als het om een inseminatie-traject gaat.

“Het ging toch niet écht om een adoptie?”

Tijdens mijn bevalling moest ik een schriftelijke verklaring aan de gynaecoloog geven waarin stond dat, mocht mij iets overkomen tijdens de bevalling, mijn vrouw zeggenschap zou krijgen over onze baby en eventuele medische keuzes die gemaakt zouden moeten worden over onze baby. Iets wat niet vanzelfsprekend is als je als twee-moeders, niet getrouwd, een kind krijgt.

En dan heb ik het nog niet over het, toch nog ‘anders’ zijn en de onwetendheid die er nog is bij zoveel mensen. Want tuurlijk, we wisten dat deze vraag zou komen op school, of in ieder geval iets in deze trant. Net als de andere vragen die vast vele (-alle?) twee-moeders wel eens gehad hebben; wie is de vader; hoe noemt ze jullie; hoe is jullie kind verwekt, hoe vindt ze het zonder vader; hoe gaan jullie dit later uitleggen; zal ze haar vader ooit ontmoeten, of leren kennen, en vooral..mist ze geen vader? In de afgelopen zes jaar heb ik deze vragen nog maar een keer of dertienhonderdzevenentwintig aangehoord én beantwoord. En laat ik dan de vraag over mijn behoefte aan seks met mannen, tot in de kleinste details doorgevraagd, maar weglaten, omdat die even niet zo past in deze blogpost.

In de eerste vier jaar van H. haar leven hebben we het heel fijn en veilig gehad.  Ik werkte destijds nog op een kinderdagverblijf, nam haar mee, en wist dat mijn liefste collega’s voor haar zorgden. Mijn geaardheid – en dus het feit dat H. twee moeders heeft – was daar net zo gewoon als de overschreeuwende kleuren van het meubulair.  Zonder twijfel kregen we elk jaar weer twee moederdagcadeautjes mee en met vaderdag gewoon ‘een knutsel’, omdat H. het zo gezellig vond om mee te doen. De gesprekken die ik daar voerde over ons gezin, met collega’s of mede-ouders, waren altijd liefdevol oprecht en soms zelfs inspirerend. Daar voelden we ons eigenlijk echt ‘gewoon’. Op één uitzonderings-incidentje na dan; toen ik reservekleren was vergeten net toen H ze nodig had en ik naar huis moest met een kind dat van top tot teen gehuld was in ‘I love daddy’ kleren. Ik vergeef het mijn oud-collega’s, en gaf de kleren trouwens nooit meer terug.

Jaloers op ons meisjeshuis

Inmiddels gaat onze lieve dochter alweer twee jaar naar school, zijn we daar helemaal ingeburgerd, maar nog steeds een beetje bijzonder. Soms hoor ik zelfs wel eens dat vriendinnetjes van H.  jaloers zijn op ons meisjeshuis of het feit dat ze niet één maar wel twee mama’s heeft om aandacht van te krijgen. En vorige week op het schoolplein werd ik aangesproken door een moeder, die vertelde dat zelfs zij een beetje jaloezie voelde, want wat moet een relatie met een vrouw toch makkelijk zijn. Harmonius, altijd liefdevol én gezellig, betrokken. Dit ideaalbeeld voelde best goed, al snapte ik ook niet helemaal hoe ze kon vergeten dat vrouwen de grootste kattenkoppen op aarde zijn (in een relatie dus ook!) en meesters zijn in bitchen (in een relatie dus ook!) Maar het ideaalbeeld voelde zó goed! Ik heb haar maar even in haar waan gelaten. Op ons schoolplein scoort het lesbisch ouderschap momenteel dus best hoog, en dankzij het gesprek met deze moeder nog een beetje hoger.

Liefs.
Jolanda

Je vindt Jolanda op Instagram! Ze is een super getalenteerde fotografe: haar Instagram is prachtig! Check ook even haar website!