Laat me mezelf even voorstellen : mijn naam is Evelyne, 30 jaar en getrouwd met mijn jeugdliefde. Samen voeden we 3 geweldige kinderen op. Ik heb een part time job, volg een opleiding en in mijn vrije tijd blog ik op www.Lievelyne.be. Als klein meisje droomde ik altijd over mijn eigen huis en hoe het eruit zou zien. Ik was ook altijd al zeker dat ik het wilde vullen met veel huisdieren en enkele kindjes. En, enkele jaren later blijkt dat ik er niet ver naast zat! Buiten de paarden en binnen drie kindjes: heb ik toch mijn droom kunnen waar maken.
In 2007 werd ik voor het eerst zwanger, ik vond het heerlijk! Die kleine schopjes en het fantaseren over hoe dit kleine wezentje er zou uitzien… Klopte mijn gevoel en werd het een meisje, of zat er in die bolle buik toch een klein jongetje? Ik las stapels boeken over zwanger zijn, bevallen en opvoeden. Toch kon niets me voorbereiden op wat er ging komen. Na een erg vermoeiende bevalling die eindigde in een spoedkeizersnede, kreeg ik een klein meisje in mijn armen. Liefde! Dat is wat ik voelde. Ik denk dat alle ouders dit gevoel meteen herkennen, het is een soort liefde die je nooit eerder voelde. En het vreemde eraan is, het lijkt alsof het nooit anders was. Van vasthouden, voeden tot verschonen, het ging allemaal vanzelf. Geen houterig gevoel zoals je dat hebt bij andermans kinderen, nee gewoon puur natuur.
“Daar sta je dan als ouder, machteloos en moe…”
Onze dochter was een wolk van een baby en sliep overdag heerlijk lang, de borstvoeding ging moeizaam de eerste dagen. Maar vooral de nachten werden een hel. Inderdaad, een hel… Ik kan het niet anders beschrijven en weet het nog alsof het gisteren was. Iedere avond weer, stipt om 20u werd ze wakker en begon ze te huilen. Vanaf dan was ze ontroostbaar tot diep in de nacht. Daar sta je dan als ouder, machteloos en moe… Totaal gesloopt werden we, maar gelukkig leerde we elkaar iedere dag weer beter kennen. En na enkele weken, veranderde onze huilbaby in een vrolijke doorslaper! Ik weet nog dat ze de eerste keer doorsliep tot 10u ‘s morgens en ik wakker schrok, mijn adem inhield en in haar bedje ging kijken of ze nog ademde. Daar lag ze dan, ons kleine wonder… Heerlijk aan het slapen.
“Kan je van een tweede wel net zoveel houden als van je eerste?”
Lang twijfelden we om voor een tweede kindje te gaan. Want kan je van een tweede wel net zo veel houden als van je eerste? En is het wel eerlijk dat zij haar aandacht zal moeten verdelen? Maar alleen is ook maar alleen, toch?
In 2011 maakte we kennis met ons tweede kindje, een zoon! En ook dit werd weer een heftige periode, slapeloze nachten, sukkelen met voedingen… Maar ook genieten van de kleine dingen, zoals de grote zus die een verhaaltje “voorleest” aan haar kersverse broertje. Je kleine baby die voor het eerst naar je lacht. Die heerlijke babygeur, de fiere momentjes bij Kind & Gezin als hij weer gegroeid was. Ons gezin was compleet… Of toch niet? Zeker niet! In 2012 maakte kleine broer zijn intrede.
Vooral de ochtenden werden erg chaotisch, want als drie kinderen honger hebben en je maar twee handen hebt, wat doe je dan?! Gelukkig rol je er vanzelf in en vind je voor alles een manier. Je past de dutjes van je peuter en baby aan zodat je op tijd aan de schoolpoort staat om grote zus op te halen uit het kleuterklasje.
“Hoe doe je dat?”
Ook boodschappen doen was een hele karwei. Tegenwoordig doe ik dit gewoon op de dagen dat de kinderen op school zijn, maar enkele jaren geleden was dit een hele andere klus. Een peuter in het stoeltje vanvoor en een baby in de Maxi Cosi in de kar. De ruimte die over was, daar konden dan de boodschappen liggen 🙂 Ach, ik kan er best om lachen nu. Wat een hectische tijd zeg. Soms kijken mensen me met grote ogen aan als ik ze vertel dat ik drie kinderen heb. “Hoe doe je dat?”
“Ik heb lang gestreefd naar perfectie”
Hoewel ik niet perfect ben, weet ik wel heel zeker dat ik leef voor mijn gezin. Ze zijn mijn grootste trots! En er zijn zeker dagen waarop ik het zelf even niet meer weet: ouderschap is soms beangstigend. Er zijn veel situaties waarop je soms zelf geen antwoord weet, maar toch moet je op elke situatie gepast kunnen reageren. Gelukkig is er altijd mijn man op wie ik kan steunen en andersom is dat natuurlijk ook zo.
Ik heb heel lang gestreefd naar perfectie. Het perfecte huis, de perfecte moeder, perfecte kok, perfect huishouden… Maar perfect bestaat helemaal niet. Dank u Pinterest, Instagram en Facebook, jullie leggen de lat hoog ! Maar perfect is te vermoeiend voor mij. Voortaan wil ik vooral proberen een goede moeder te zijn. “Hoe was je dag lieverd?” En terwijl ik dit vraag, laat ik de afwas even staan en luister ik naar je verhalen.
Mijn hart smelt iedere keer weer als ik een spontane knuffel krijg van mijn kleine jongens “slaap lekker lieve mama”. En daarvoor doe je het: LIEFDE.