Er is een moeder op de peuterspeelzaal – ik kan er niet over uit, ze is gewoon perfect. De eerste keer dat ik haar zag kwam ze om kwart over acht met haar zoontje binnen. Ze was zichtbaar zwanger en had leuke, niet-van-die-tuttige-positie-kleding kleren aan. Haar haren waren glad en glanzend en er zat make-up op haar gezicht. Make-up! Om kwat over acht! Haar zoontje zag er even verzorgd uit. Hij had een overhemd aan, met daaroverheen een V-hals trui, een spijkerbroek (!) en schoenen met veters (!!). Zijn blonde krulhaar was niet alleen gekamd, maar er zat ook gel in (!!!).

Het enige wat ik kon doen was naar ze staren, alsof ze van een andere planeet kwamen en denken “HOE?”. Hoe heb je DAT allemaal gedaan? Voor kwart over 8! Met je zwangere lijf?

Even ter verduidelijking. Ik zit daar 9 van de 10 keer in mijn pyjama, met een gewassen gezicht, dat wel, maar verder in exact dezelfde kleren als waarin ik de afgelopen twaalf uur in heb geluierd en geslapen. Mijn haar zit in een “messy mom bun”, maar dan niet zo’n coole Instagram knot, maar het equivalent van een gestorven vogelnest. Ik heb uiteraard geen make-up op, wel twee hele donkere wallen. Ik werk overigens grotendeels thuis, dus niemand heeft hier last van.

En mijn dochter?

Die heeft ook haar pyjama aan. Ik weet dat ik niet de enige ouder ben die dit doet, want ik bestudeer dat altijd heel goed, maar ik trek mijn dochter de avond voordat ze naar de peuterspeelzaal gaat kleren aan in plaats van een pyjamapak. Een zachte joggingsbroek, een hemd, een T-shirt en sokken. Dan hoef ik er ‘s ochtends alleen een trui overheen te gooien en gaan met die banaan. Als ik dat niet zou doen, zouden we daar NOOIT, maar dan ook NOOIT om kwart over 8 kunnen staan. Kwart over 9, op z’n vroegst.

En Isaya’s haar, dat is een soort wildling inspired kapsel, met aan de achterkant – je weet wel die plek waar ze op heeft geslapen – een volwaardige dreadlock.

Toen ik De Moeder binnen zag komen de week erop, trok ik nog even snel mijn eigen elastiekje (omringd met dode haren) uit mijn vogelnest om de dreads van mijn dochter te fatsoeneren. Terwijl ik daar mee bezig was zag ik opeens het onmogelijke.

De Moeder (weer mooie kleren, glad haar, make-up, zwangere buik) kwam niet alleen met zoonlief (uiteraard met veters, gel, overhemd) binnen, maar MET NOG EEN ZOON. Ze bleek een zoon van 3 en een zoon van 2 te hebben. Ze heeft dus TWEE peuters en een zwangere buik en ze waren allemaal perfect. Want ja, zoon nummer 2 zag er eveneens uit alsof hij uit een McGregor Kids catalogus was gestapt.

Als een zwerfkat die een exclusieve zalm ziet liggen, bestudeerde ik gretig haar gezicht. Op tekenen van vermoeidheid, irritatie of Algehele Uitputting. Nada. En het allerbelangrijkste detail aan het perfecte plaatje: ze is ook nog eens onwijs aardig. Je wilt gewoon gelijk haar vriendin zijn. In de hoop dat een beetje van die perfectie overspringt.

Ik dacht, ze heeft een nanny. MOET wel. Die om zeven uur binnen komt en “de kinderen klaarmaakt” terwijl zij een warme douche neemt. Die havermout stampt en druiven in tweeën snijdt, terwijl zij zich op- en klaarmaakt. Die hun veters strikt, terwijl zij in haar over-de-knielaarzen stapt. Of een of andere Wonder Partner. Want ik hoorde zoon 1 zeggen dat papa hem kwam halen.

Ik heb geen idee hoe ze het doet. Ik voel geen jaloezie, maar ik wil wel haar geheim weten. Ik wil ALLES weten van “de perfecte moeder”. Ik vind haar Fascinerend.

Ik heb – niet in theorie, maar wel in de praktijk – een vriendelijke hekel aan “knutselavonden” voor ouders, waar we van toiletrollen en knijpers ‘Jaarfeest Dingen’ maken voor onze kinderen. In de tijd dat mijn dochter op de kinderopvang zat heb ik ze allemaal kunnen overslaan met allerlei zeer goede redenen. Maar vanaf nu ga ik overal heen. Naar iedere freubelavond, tuinmiddag en taartenbakdag. Want ik wil De Perfecte Moeder leren kennen. Ik wil weten wat haar geheim is. Don’t worry, als ik erachter ben, laat ik het je natuurlijk weten.

Wordt vervolgd.