Vorige week schreef ik over de ontdekking van een magisch wezen op de peuterspeelzaal van mijn dochter: Een Perfecte Moeder. Iedere maandag staat ze om kwart over acht, in superleuke kleren, mooi opgemaakt en met een zwangere buik fris & fruitig klaar om haar zoontje (net zo vers van de pers als zij) af te leveren. Inmiddels zijn we een paar weken en een paar stappen verder in het ontrafelen van haar geheim. Lees mee.
Tijdens het schrijven aan mijn vorige blog, besloot ik om vanaf nu naar iedere knutselavond op de peuterspeelzaal te gaan. Zodat ik haar kon leren kennen en haar het hemd van het lijf kon vragen over “HOE? HOE DOE JE DAT TOCH?”.
Een week later was het zover en moest ik om 20:00 uur verschijnen voor een knutselavond. Ik verscheen niet. Ik lag voor pampus op de bank met een pizza. In my defence, was ik net een paar weken zwanger en dus putmoe. Kans 1, om de Perfecte Moeder aan te spreken, was mislukt. En ik moest alsnog een of andere bal vilten met wol en groene zeep (weet je hoe LANG dat duurt!?), maar dan thuis, in mijn eentje.
De volgende zondagavond besloot ik dat ik het gewoon ging proberen: ik zou de wekker op half 7 zetten. Ik zou maar 15 minuten, in plaats van een half uur met Aya knuffelen. Ik zou douchen, make-up op smeren, mijn pyjama verruilen voor een kasjmier trui, een donkere broek en over-de-knie laarzen en… ik zou mijn haar doen.
Zogezegd, zo gedaan. Om half 8 zaten we benden aan het ontbijt, om kwart voor acht kamde ik de dreadlock uit Aya’s haar. En om tien voor 8 deed mijn vrouw de tuinpoort open en kuste ons vaarwel. Alsof ik net Expeditie Robinson had gewonnen, zo fier fietste ik door de stille, donkere straten naar de peuterspeelzaal. Om tien voor 9 was ik op kantoor aanbeland en deed ik productieve grote mensen dingen, tot het weer tijd was om mijn schone kroost op te halen.
Ik was uiteraard ruim op tijd – want dat zijn perfecte moeders – en dus zag ik een nieuwe kans om wat vragen af te vuren op The Original Perfect Mom. In onze zwarte over-de-knie laarzen en dito kleur mantel kletsten we gezellig tien minuten vol. [Lees: ik stelde de ene na de andere vraag en zij antwoordde braaf].
Zo ontdekte ik dat ze twee dagen per week werkte, bijna in haar derde trimester van haar zwangerschap zat (ik toen nog in mijn eerste) en dat zoon nummer 2 ook bijna zou starten bij de peuters. Ik wilde haar niet afschrikken, dus stelde maar niet de “HOE DAN?” vraag. Het belangrijkste dat ik die dag over haar ontdekte: ze is oprecht onwijs aardig en leuk.
Ik voelde me overigens wel een ster na mijn succesvolle ochtend en deelde mijn successen op Instagram. Super mom in the making.
Een week later stortte het hele vogelnest weer in. Te beginnen met mijn haar, waar ik absoluut geen tijd voor had, omdat we ons hadden verslapen. Mijn vrouw was ook laat, dus kon ons niet helpen met wegkomen. Aya zat weer als vanouds in haar pyjama op de fiets en ik stapte nog even in een verse hondendrol voordat ik op kantoor aankwam. Met mijn over-de-knie laarzen met diepe profielzolen. Om het feest compleet te maken, had ik al mijn eten om 11:00 uur al op (iets met zwanger zijn en onvoorspelbare honger) en zat ik dus met stinkende schoenen en een knorrende maag terug op de fiets.
Maar toen ik mijn geitje op me af zag rennen, stralend, met een prachtige freubel die ze had gemaakt en ze haar armen om mijn nek sloeg, was alles weer goed. Het interesseerde me geen zak meer hoe mijn haar eruit zag, of er wel of geen make-up op mijn hoofd zat en welke moeders er om me heen stonden. Er was alleen nog maar mijn dochter. Mijn Perfecte Dochter. En niet omdat ze eruitziet alsof ze uit een McGregor reclame is gestapt. Maar omdat ze van mij is. En mijn leven laat overlopen van liefde en vreugde.
