Een paar dagen geleden is het 3^e kindje van mijn zus geboren. Vol trots stuurt ze foto’s en ik word gelijk verliefd op dat mooie kleine snoetje. Dan stuurt ze na een paar dagen een filmpje waarin de kleine man hartverscheurends de longen uit zijn kleine lijfje schreeuwt. Gelijk staat mijn nekhaar overeind, wordt mijn keel dichtgeknepen en trekt mijn maag zich samen. Het gehuil raakt me diep en de tranen springen me in m’n ogen…

De roze wolk… of toch niet?

Ruim 10 maanden geleden werd ons 2^ekindje geboren, Morris. Een gezonde Hollandse bink met donkere haartjes en de mooiste blauwe ogen. In de wolken waren we en de eerste weken genoten we samen met onze dochter van toen bijna 2 jaar van ons nieuwe gezinnetje. Ik herstelde goed van de bevalling en de borstvoeding liep geweldig. Toen begon het huilen… In het begin is het nog normaal, babies huilen na eenmaal. Hij had vast last van krampjes, dat zal het wel zijn. Dit hielden we ons voor. Het huilen werd erger, intenser en harder. Het slapen ging slechter, hij sliep alleen nog maar als hij tegen mijn borst aan kon liggen. Of soms viel uit na enkele uren pas compleet uitgeput in slaap.

8 uur per dag

De weken slopen voorbij. Op deze dagen huilde Morris gemiddeld 8 uur per dag. De nachten verliepen gelukkig wat beter, maar alleen omdat hij dan tegen mij aangekropen in bed kon liggen en kon ‘troostdrinken’. Mijn man en ik raakten behoorlijk wanhopig. We werden gek van het gehuil. Een van ons liep constant met het doodongelukkige mannetje in onze armen rond.

Meedogenloos oordelen

Zo goed en kwaad als het ging probeerden we de dagelijkse draad van het leven op te pakken en knokten we ons door de dagen. Een tripje alleen naar de supermarkt voelde als een verlossing. Even geen gehuil. De deur uit gaan mét Morris en zijn zus was eigenlijk onmogelijk. De blikken die je van mensen krijgt als je baby ligt te huilen in zijn maxi cosi zijn soms meedogenloos. Soms krijg je goed bedoelde opmerkingen, meelevende blikken of zelfs kwade blikken. Soms vluchtte ik met tranen in mijn ogen de winkel weer uit, met 2 huilende kinderen, de boodschappen lagen nog in de winkel.

Wat voor een hel het was…

Je omgeving hoort wel je verhalen, en zien de kleine man wel huilen. Maar ik denk niet dat ze echt door hebben gehad hoe vreselijk het was. Wat voor een hel het was. Ik heb meerdere malen aan zijn bedje gestaan en tegen hem geschreeuwd of hij alsjeblieft wilde op houden met huilen. Mijn man en ik wisselden elkaar zo veel mogelijk af wanneer het kookpunt bij een van ons bereikt was. Ik ging vaak even onder de douche staan, en brak dan soms in huilen uit. Of stapte even in de auto om doelloos een rondje te rijden. De meest vreselijke gedachten kwamen dan wel eens boven drijven waar ik me nu vreselijk voor schaam. Waarom wilde ik eigenlijk ook alweer een tweede kind? We hadden het toch heerlijk samen met z’n drieën? Meerdere keren heb ik huilend de huisarts gebeld, of bij het consultatiebureau op de stoep gestaan of iemand me in godsnaam kon helpen.

Lees hier meer gastblogs van moeders!

Ik heb mijn dochter een jaar langs borstvoeding gegeven, ik wilde minimaal ook de eerste maanden Morris ook borstvoeding geven. Het was vreselijk zwaar, want soms was ‘aan de borst hangen’ de enige manier om hem kalm te krijgen. Uren en uren zat ik hem te voeden. Het begon me vreselijk tegen te staan, maar stoppen was geen optie.

Nekklachten

Natuurlijk zijn we op zoek gegaan naar de oorzaak van het huilen. Via het consultatiebureau en de huisarts. Er werd niks bijzonders gevonden, Morris was een gezonde baby. Maar waarom hield hij dan niet op met huilen. Na enige tijd zagen wij signalen van een voorkeurshouding, en merkten wij dat hij alleen kon slapen als hij op zijn zij lag, met zijn nek in een rare knik. Hiermee zijn wij weer naar het consultatiebureau gegaan, die ons doorstuurden naar een kinderfysiotherapeut. Zij bevestigde het vermoeden dan Morris nekklachten had. We werden doorgestuurd naar een manueel kindertherapeut.

Na een paar simpele testjes en wat ‘voelen’ constateerde zij dat zijn bovenste nekgewricht, de Atlas, niet goed zat. Waarschijnlijk is dit ontstaan tijdens de bevalling. Morris heeft een tijdje klem gezeten, en ik heb een uur moeten persen omdat hij klem zat. De verschoven Atlas zorgde er voor dat Morris hoofdpijn, nekpijn, verkrampte spieren en eigenlijk algehele pijn in zijn lichaam had. Wat waren we opgelucht dat er eindelijk een oorzaak gevonden was voor het probleem. En wat was ik vreselijk boos op mezelf dat ik dit niet eerder had opgemerkt. Toen Morris 4 weken oud was, zijn we 2x bij een osteopaat geweest. Hij gaf toen al aan dat er misschien iets in zijn nek niet goed zat. We hebben deze behandelingen destijds niet doorgezet omdat wij geen goed gevoel hadden bij de behandelwijze van deze man.

Schuldgevoelens van een moeder met een huilbaby

Hadden we nou maar gelijk doorgepakt en doorgezocht naar de oorzaak. Hoe heb ik zo gemeen kunnen zijn dat ik naar dat arme mannetje heb staan schreeuwen dat hij zijn mond moest houden! Hij kon er niks aan doen, hij had pijn. Hij voelde zich niet fijn. Dit neem ik mezelf nog steeds wel kwalijk. Ik kan me voorstellen dat als je dit nu leest, hier ook een oordeel over hebt. Dat mag, dat begrijp ik. Maar begrijp ook onze wanhoop, frustratie en vermoeidheid. Onze relatie stond onder spanning, we waren doodmoe. Onze dochter van 2 leed ook onder de situatie en uitte dit ook in haar gedrag.

Lees ook: “Als ik maar niet zoals mijn ouders word”

Rust in de dagen

Het huilen heeft zo’n 4 maanden geduurd. Met elke behandeling werd het huilen minder. Er kwam weer wat rust in de dagen, en we konden weer wat vrijer ademhalen. Ondertussen zijn we een half jaar verder en is Morris een super vrolijk en gezond mannetje. De klachten zijn helemaal verdwenen. De stress, verdriet en wanhoop slijt steeds verder. Maar zo af en toe komt het dus nog even heel hard terug als ik een baby hard hoor huilen. Ik heb echt diep respect voor alle ouders van huilbabies.

Onze baby huilde ‘maar’ 4 maanden, en ‘maar’ 8 uur per dag. Ik weet dat er ouders zijn die het nog veel zwaarder hebben. Advies heb ik niet. Ik heb zoveel adviezen gehoord. Doe wat goed voelt, hou vol, probeer af en toe even te vluchten. En dan dat vreselijke cliché ‘het wordt beter’. En een dikke middelvinger naar iedereen zegt ‘Tja, alle babies huilen.’

Anjetha is 32 jaar en al bijna 13 jaar samen met haar man Erwin. Ze is de moeder van Amélie (december 2015) en Morris (oktober 2017). Je kunt haar & haar gezin volgen op Instagram.