Ik herinner mij nog goed dat ik daar lag. Ik moest een wortelkanaalbehandeling ondergaan, of all things. Ik kreeg een plaatselijke verdoving, op twee plekken. En toen begon het gekibbel. Ik kende mijn tandarts al heel lang en hij zat altijd te vitten op zijn assistentes: ik had er al minstens 5 zien komen en gaan. Maar om de een of andere reden trok ik het opeens niet meer. De spanningen in de ruimte werden mij teveel. Door de verdovingen had ik het gevoel dat ik niet meer goed kon ademhalen. Ik kreeg het benauwd, ik kon niks zeggen, de ruimte om mij heen werd benauwder en kleiner. Ik had een paniekaanval. Middenin een wortelkanaalbehandeling. En ik kon er niks tegen doen.
Boy Bye
Dit was bijna 10 jaar geleden. En sindsdien heb ik een aantal aanpassingen gemaakt. Ten eerste ben ik weggegaan bij die tandarts. Ik was helemaal klaar met al die spanningen. Naar de tandarts gaan is voor niemand een uitje, maar het hoeft ook echt geen kommer en kwel te zijn. Ik had steeds in mijn hoofd dat het een gedoe zou zijn, overstappen naar een nieuwe tandarts. Maar het bleek heel simpel. Ik zocht een andere tandarts uit, belde om te vragen of ze plek hadden, belde mijn oude tandarts en zij stuurden mijn dossier door. Tien minuten later had ik een nieuwe tandarts. Wat een opluchting.
Zonder verdoving bij de tandarts
Een andere belangrijke aanpassing die ik heb gemaakt is dat ik geen verdoving meer gebruik. Zo heb ik veel meer het gevoel dat ik de controle heb. Daarbij is het ook veel sneller “klaar”. Ik stap de stoel uit en ik heb mijn mond weer terug: ik kan weer eten, normaal praten, alles achter mij laten. Natuurlijk ervaar ik soms pijn tijdens een behandeling, maar ik weet [al helemaal sinds het doorstaan van twee natuurlijke bevallingen] dat die pijn tijdelijk is. Dit is natuurlijk een persoonlijke voorkeur: iets dat mij helpt. Sommige mensen hebben het gewoon echt nodig om “platgespoten” te worden, omdat het alternatief juist stress veroorzaakt. Ik deel mijn voorkeur, zodat je weet dat verdoven een optie is die je zelf en bewust kunt afwegen.
Adem in, adem uit
Ook focus ik veel meer op een rustige ademhaling. Ik probeer er vanaf het moment dat ik in de wachtkamer zit op te letten dat mijn ademhaling kalm is. Zodra ik merk dat ik spanningen voel of oppervlakkiger ga ademhalen, pak ik even een bewust momentje om diep adem te halen en tot rust te komen.
Je mond opentrekken bij de tandarts
Ik ben ook veel mondiger [pun not intended;)] dan 10 jaar geleden. Ik zou nu nooit meer controle na controle genoegen nemen met andermans spanningen. Ik heb nu een hele rustige, fijne tandarts. Maar ik weet ook dat als er iets zou veranderen ik gelijk mijn mond zou opentrekken [again, pun not intended]. Dat hoeft helemaal niet gelijk een conflict te zijn. Maar je kunt wel duidelijk aangeven dat spanningen in de ruimte, of bepaald gedrag van de tandarts(assistente) bij jou onnodige stress veroorzaken.
Afleiding…of toch niet?
Tegenwoordig heb ik bijna altijd mijn kroost bij me. Als ik een korte controle heb, vind ik die afleiding fijn en gezellig. Ik focus mij meer op hun, dan op eventuele pijn, spanning of ongemak. Maar voor bijvoorbeeld gaatjes vullen is het onhandig om mijn kinderen mee te nemen. Zo’n behandeling duurt lang en dan krijg ik juist stress, omdat ik vanuit mijn tandartsstoel probeer te voorkomen dat ze zich gaan vervelen, bang worden of gaan huilen. Voor een langere behandeling zou ik het dus altijd aanraden om oppas te regelen, of je afspraak in te plannen wanneer je opvang hebt.
Ben je op zoek naar een fijne tandarts in Amsterdam? Neem dan eens een kijkje bij Tandarts Jordaan. Hier werkt een team van gespecialiseerde tandartsen en kun je ook terecht voor mondhygiënische behandelingen. Wat ideaal is, is dat Tandarts Jordaan ook vaak ’s avonds open is en je hier zelfs terecht kunt op zondag. Dat maakt het vinden van oppas een stuk gemakkelijker en hoef je geen werk te missen!
Iemand meenemen, zonder tandbaggage
In de blog die ik een tijdje geleden schreef, met kindertandenpoetstips en tips voor de kindertandarts, noemde ik het al even. Maar iemand meenemen, die je hand vasthoudt [letterlijk of gewoon mentaal/emotioneel], kan natuurlijk ook heel prettig zijn. Zorg er uiteraard voor dat het iemand is die lekker relaxed is en zelf geen angst of spanningen heeft rondom tandartsbezoeken. Bij de wortelkanaalbehandeling die ik beschreef in de inleiding was mijn moeder mee. Zij is een enorme steun en toeverlaat op heel veel gebieden in mijn leven. Maar ze is onwijs bang voor de tandarts, doordat ze als kind vreselijke bezoeken heeft moeten doorstaan. Die “tandbaggage” in de ruimte helpt natuurlijk niet echt mee.
Iets om naar uit te kijken na de tandarts
En zoals ik ook tipte voor je kids, is er helemaal niks mis met jezelf belonen na een tandartsbezoek waar je tegenop zag! Misschien kun je het bezoek, aangezien je nu toch oppas hebt geregeld, koppelen aan een kappersbezoek of manicure. Of jezelf trakteren op een lekker broodje of fijne bodylotion. Iets kleins maar fijns om naar uit te kijken, als het er weer op zit.
Wat je vooral niet moet doen
Wat je ook besluit te doen, om je bezoeken aan de tandarts wat relaxter te maken, doe één ding in ieder geval niet: uitstellen of afzeggen. Toen ik jong was, stond ik er nog niet zo blij stil. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik niet alleen begrijp, maar echt voel hoe belangrijk het is om goed voor je gebit te zorgen. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn tanden verlies of de ene na de andere dure behandeling moet ondergaan. Ga dus gewoon braaf twee keer per jaar naar de tandarts voor controle en laat de noodzakelijke behandelingen zo snel mogelijk uitvoeren, om erger te voorkomen. Een goede tandartsverzekering kan de na-stress uiteraard verzachten.
One thought on “Een paniekaanval tijdens een wortelkanaalbehandeling”