De laatste blog van 2021! Alvast de beste wensen voor het nieuwe jaar! Ik hoop dat je een jaar vol gezondheid, liefde, warmte en geluk mag ervaren, samen met de mensen van wie je houdt. Met dit nieuwe jaar komt voor ons een nieuw besluit. Ik voelde dat het er al een tijdje aan zat te komen en het voelt daarom ook goed om dit besluit te nemen, hoewel ik het ook met een beetje pijn in mijn hart doe. Vanaf het nieuwe jaar zal ook Alela, net als Isaya, niet meer herkenbaar in beeld komen op mijn blog en Instagram. In deze blogpost kun je lezen waarom we deze keuze hebben gemaakt! En vind je nog wat heerlijke plaatjes van haar lieve snoetje!
Wie ben jij?
“Wie ben jij?” Zo vaak heb ik naar Alela gekeken de afgelopen jaren en mezelf die vraag gesteld. Wie is dit prachtige, grappige, slimme, mooie, knappe, creatieve meisje? Bij Isaya zag ik al heel jong duidelijke “kenmerken” (noem ik het maar even) van haar persoonlijkheid en individualiteit. Ik had al vrij snel het gevoel dat ik haar zag, voor wie ze in haar diepste kern is. Geen vaststaand beeld, want je hebt hopelijk een leven lang om te mogen veranderen en groeien, maar een soort essentie. Alela groeit anders op dan haar grote zus. Allereerst groeit ze op mét een grote zus. Ze heeft dus een stralend voorbeeld. Soms vind ik het daarom lastig om te zien wie zij zelf was en wat ze van haar grote zus, haar lieve vriendin en grote held, overneemt. Maar door de pandemie ging Alela ook later naar de peuterspeelzaal dan Isaya. Isaya begon met 2 jaar en 3 maanden, Alela met 3 jaar en 3 maanden.
Keerpunt
De peuterspeelzaal is wel een groot keerpunt geweest. Ineens moest ze zichzelf neerzetten in “de wereld” (lees: haar mega leuke en warme antroposofische peuterschooltje met super lieve en zorgzame juffies). Er begonnen me dingen op te vallen: ze was wat minder bang dan Isaya, voor nieuwe dingen. De juffies, die Isaya ook hebben meegemaakt, viel dit ook gelijk op. Het is ook iets wat we thuis begonnen te merken: Alela kent minder angsten. Maar ze is ook vrij verlegen op school en durft zich niet altijd te uiten, iets waar Isaya nooit moeite mee had – die leeft in één grote gevoelswereld die ze graag deelt met de mensen om zich heen. Iets anders wat echt eigen is aan Alela is dat ze kunst (zowel beelden als muziek) op een heel diep niveau kan beleven. Hoewel allebei de meiden heel kunstzinnig zijn, kan muziek Alela heel diep raken en schildert ze met veel gevoel, rijke kleuren en enthousiasme.
Verder begon ik ook steeds meer te ontdekken dat ik niet de enige was die Alela “echt” wilde leren kennen. Ze wilde dat zelf ook: zichzelf neerzetten in de wereld. Dat doet ze op een manier die ik van Isaya niet echt ken en mij regelmatig met open mond achterlaat: door “stout” te doen. Door nee te zeggen als ik vraag of ze iets wil doen, weg te lopen als ik haar jas aan wil doen, niet te luisteren. Heel gezond natuurlijk voor haar leeftijd. Maar toch dingen waarbij Isaya en ik elkaar soms aankijken en ons afvragen: “hoe gaan we híer nou weer mee om?” Ik moet vaak lachen (niet in het moment natuurlijk, ik probeer haar eigenheid serieus te nemen) om haar boevensnoetje. En soms confronteert het me ook met mijn eigen patronen. Want, uhm, hallo, waarom luister je niet “gewoon” naar je moeder? Zoals ik van Isaya veel heb mogen leren de afgelopen jaren, leer ik van Alela ook intens veel. En oo wat ben ik daar dankbaar voor!
De overeenkomsten tussen de meiden zijn ook blijven bestaan. Zo zijn beide meiden super fantasierijk in hun spel, heel creatief en sensitief naar de wereld en mensen om zich heen. Ook zijn ze allebei heel enthousiast over het leven, zijn ze graag buiten en leren ze graag en vlot. En ze maken me iedere dag intens gelukkig. Ik voel me een eindeloos dankbaar ei dat ik hun mama mag zijn en dat ze mijn leven zo verrijken.
Trots
Ik ben natuurlijk apetrots op deze grietjes. En het lieft zou ik dat van de daken schreeuwen, met bijpassende plaatjes. Instagram is zo’n fijne, warme plek met zoveel lieve en betrokken mensen. Sommige mensen volgen ons leventje al sinds het begin, zo’n 5 jaar geleden. Anderen zijn er net bij gekomen. Sommige volgers “kennen” Alela al haar hele leventje en hebben haar de afgelopen 3,5 jaar zien groeien. Sommige volgers en lezers waren er al bij toen we besloten om Isaya niet meer herkenbaar in beeld te brengen. Voor haar maakten we dat besluit toen ze naar de kleuterschool ging. Bij Alela maken we dit besluit iets eerder.
Waarom niet meer herkenbaar in beeld?
Eigenlijk om dezelfde redenen als waarom we Isaya al ruim 2,5 jaar niet herkenbaar in beeld brengen. Om hun privacy te beschermen. Als ze op een gegeven moment op een leeftijd komen waarin ze foto’s en informatie over zichzelf willen delen online, dan gaan we ze helpen om dat op een veilige manier te doen. Maar nu kunnen ze dat nog niet inschatten en overzien. Ik wil niet dat ze later terugkijken en denken “waarom heb je dat gedeeld zonder mijn toestemming?” Maar ook vanwege hun veiligheid. Er kijken en lezen inmiddels flink wat mensen mee op Instagram en op mijn blog. En hoewel ik alleen maar lieve volgers heb tot nu toe, zou ik nooit enig risico willen nemen. Zo nu en dan worden we op straat herkend en dat vind ik alleen maar gezellig. Maar ik zou niet willen dat de meiden als ze alleen op straat, op school of op een clubje herkend worden.
Waarom tot nu toe dan wel herkenbaar in beeld?
Waarom kwamen ze toen ze kleiner waren dan nog wel in beeld? Allereerst omdat ik het, zoals ik hierboven al schreef, het allerliefste wél gewoon plaatjes van mijn kroost zou delen. Simpelweg omdat ik intens trots op ze ben en alle leuke, grappige, lieve, slimme, ontroerende, knappe en hilarische momenten met iedereen wil delen. Maar ook omdat ze, toen ze zo klein waren nog een soort toverballen waren. Voor mij waren ze natuurlijk uniek en herkenbaar. Maar in feite waren het baby’s en peuters die nog iedere dag aan het veranderen en groeien waren: ze waren nog volop in zichzelf aan het groeien, aan het worden wie ze zijn. En natuurlijk zijn ze dat nog steeds, met 3,5 en 6,5 jaar. Maar zoals ik in het begin van deze blog schreef zijn ze ook steeds meer eigen. De kenmerken die ik in de foto’s die ik 2,5 jaar geleden van Isaya maakte zie, draagt ze nog steeds. En als ik naar de portretten in deze blog, van Alela kijk, zie ik ook een glimp van hoe ze er later uit zal zien. Ik wil dat vieren, maar ook koesteren en beschermen.
En nu?
Alela zal, net als Isaya, niet verdwijnen uit mijn Instagram en van mijn blog. Ze zal nog steeds te zien zijn, maar dan niet meer herkenbaar, net als Isaya. Dus foto’s van achteren of onherkenbaar gemaakt omdat hun haartjes voor hun snoetjes zit of omdat ik er een emoticon op plak. Ik zal nog steeds de kunstzinnige activiteiten die ik met ze onderneem delen, de groene uitjes en musea bezoeken die we doen laten zien, de veganistische maaltijden die ik voor ze klaarmaak fotograferen en de duurzame kleding die ik voor ze selecteer showen. Alleen dan zonder haar guitige snoetje erbij.
Fijn wellicht om te weten: ik heb geen oordeel over ouders die hun kinderen wel herkenbaar in beeld brengen. Ik geniet enorm van alle prachtige en blije kinderfoto’s op Instagram. Iedereen maakt zijn eigen afwegingen en keuzes en ik heb er alle vertrouwen in dat je als moeder of vader weet wat goed is voor jou en je gezin.
