Vanmorgen – een dinsdag – werd ik wakker en zoals iedere dinsdag is dat zonder de kinderen. Ze zijn dan bij mijn ex en maak ik lange werkdagen, waarna ik neerstrijk in de kinderopvang voor volwassenen a.k.a. De Boulderhal. Een paar uur spelen met mijn vrienden, klimmen en klauteren, praten over onze blessures – zowel de fysieke (het worden er steeds meer naarmate we ouder worden) als de emotionele (again, het worden er steeds meer naarmate we ouder worden). Vanavond mag ik weer. Maar eerst een werkdag. Zoals iedere dag begin ik die met een yoga sessie. Ik noem het nu zo, maar de afgelopen 8 weken doe ik aan iets wat beter omschreven kan worden als pilates. Dat komt door een van die blessures (een fysieke), waardoor ik mijn “core” moet versterken. Iedere ochtend doe ik braaf saaie buik- rug- en bovenbeenspieroefeningen, in de hoop dat ik op een dag in de niet al te verre toekomst weer pijnvrij kan klimmen (en leven, maar vooral klimmen).

Rappen in de Kerk

Voor iemand die al 20 jaar yoga doet, voelt pilates een beetje alsof ik mijn gebed aan het rappen ben. Alsof ik een Tik-Tok boek lees in plaats van A Great Novel. Op zondag in een krijspaleis sta, in plaats van een museum. Enfin, you get the gist: Ik Vind Hier Iets Van. En dat vind ik stom. Van mezelf, wel te verstaan. Ik klink als een pretentious asshole. En dat wil ik niet. Ik wil niet zo klinken, maar ik wil vooral niet zo zijn. Ik wil niet neerkijken op het één omdat ik toevallig het ander Hoger Aangeschreven heb staan. Dus ik besloot dat eens onder de loep te nemen. Ik had al van alles geprobeerd om mijn relatie tot deze fysio-pilates – oefeningen te verbeteren: het hersenloos tellen tot 20 of 30 voor de “reps” omzetten in meditaties, een luisterboek over “goed ruziemaken” (dikke aanrader, van de Gottmans) luisteren, me laten voorlezen door mijn 6 jarige (een effectieve meditatie op zichzelf), NPO klassiek (alleen op zondagochtend, anders teveel reclame), de Florence + The Machine LP luisteren…

Dus toen ik na een van mijn “work-outs” (zo ben ik het maar gaan noemen) op mijn spijkermatje neerstreek om het leven, de liefde en rappen in de Kerk te contempleren, besloot ik mijn oordelen ook eens goed en nader te bestuderen. De conclusie kwam al snel en logisch. Het is angst. Ik doe al twee decennia yoga omdat het mijn mentale, emotionele en fysieke gezondheid ondersteunt. Yoga is thuiskomen in mijn lichaam, waar ik ook ben of woon en wie er verder ook wel of niet in mijn leven is. Ik associeer pilates – en andere work-outs die meer op “het uiterlijk” dan “het innerlijk” zijn gericht – met het hebben van oordelen over hoe mijn lichaam eruit ziet, in plaats van hoe het functioneert. De focus op hoe strak/gespierd/goed gevuld etc. in plaats van hoe vervuld, voldaan en gevoed mijn lichaam, ziel en geest zijn.

Eindelijk een goeie bil en andere absurde schoonheidsidealen

En in een wereld die nog altijd doordrenkt is van absurde schoonheidsidealen is het constant balanceren op een koord van kennis, ervaring en kracht om niet keihard te vallen voor en in de obsessie van “schoonheid” en perceptie. Als ik van die idiote kniebuigingen sta te doen, kan ik bedenken dat ik dit doe omdat ik mijn core sterker wil maken zodat ik minder snel blessures zal oplopen in de klimhal (of tijdens het optillen van mijn kinderen, de boodschappen, de tent, het grof vuil, de ladder naar de vliering, de uit de tuin gewipte tegels, etc.). En dat doe ik meestal ook.

Maar ik merkte algauw – sneller dan ik van mezelf als 38^e jarige vrouw, alleenstaande moeder, activist en feminist had verwacht en dat vind ik ingewikkeld en teleurstellend – dat ik anders naar mijn lichaam ging kijken. Dat ik, in plaats van te focussen op mentale rust, emotionele balans en fysieke gezondheid, ging focussen op het krijgen van een six pack, eindelijk Een Goeie Bil en andere onbelangrijke onzin.

De weerstand (en weerzin) die dit opriep – en zich vertaalde naar sterke oordelen over dit soort work-outs – was als een soort beschermingsmechanisme. Mijn jarenlange vechten tegen de dodelijke schoonheidsidealen en voor mentale, emotionele en fysieke gezondheid waren in gevaar. Ik schrijf en deel iedere dag over gezondheid: over plantaardig eten, gezond bewegen, spelen, schermvrij leven, jezelf voeden met kunst, literatuur en muziek, zoveel mogelijk in (en in harmonie met) de natuur leven, vervulling vinden in het ouderschap, alcoholvrij leven en ga zo maar door. Allemaal gestoeld op een diep besef en gevoel van dankbaarheid voor het wonder van het leven.

Een zeurende nimf op mijn yoga mat

Het voelt als verraad – aan mezelf, aan mijn kinderen, aan mijn lezers, mijn bewuste en groene opdrachtgevers – als ik sta te sporten “om er mooi uit te zien”. En hoewel ik in eerste instantie stond te sporten om geen pijn meer te hebben en sterker te worden, voelde ik dat schoonheidsideaal als een zeurende nimf mijn yogamat op klauteren. En ik mepte haar er steeds af met snijdende gedachten over hoe stom en inferieur aan mijn yogahoudingen deze oefeningen wel niet waren.

Deze oefeningen zijn niet stom. Ik wil niemand die voldoening haalt uit pilates of krachttraining beledigen of ondermijnen. En mijn gedachten (of ik) zijn ook niet stom. Er is ook echt niks mis met je goed over jezelf voelen omdat je blij bent met wat je ziet in de spiegel. Het bleek gewoon weer een les in het blijven beoefenen van dankbaarheid en het terugvinden van mijn prioriteiten. Ik ben iedere dag dankbaar voor een lichaam dat gezond is, energie heeft, mijn kinderen kan knuffelen, kan boulderen, racefietsen, hardlopen, hiken en cold dippen. Voor mentale ruimte om te concentreren op boeken lezen, columns schrijven en gesprekken voeren met vrienden en familie. Voor de emotionele capaciteit om te huilen bij een kunstwerk, een mooie boom, de zon die tussen de bladeren doorschijnt (de Japanners noemen dit fenomeen ‘Komorebi’). En needless to say: ik heb geen six pack of ronde billen nodig voor deze dingen.

Misschien is dit allemaal allang kant & klare koek voor jou en val je al jaren niet meer voor ziekmakende schoonheidsidealen. Maar voor het geval je toch weer even die zeurende nimf in je oor hoorde, met de zomer en alle bikini’s, badpakken en blote benen op komst, dan is dit je reminder. Een reminder waar het écht om draait. Dat gezonde lichaam, dat energie heeft om de dingen te doen waar je gelukkig van wordt. Die sterke geest, die je door alle tumult van het dagelijks leven heen kan leiden. Die gevoelige ziel, die de schoonheid van het leven kan zien, voelen en beleven.
  

Fijne zomer!