In mijn natuurlijke habitat heb ik het meeste geduld met mijn drie kindjes van 6, 4 en 1 jaar. Dit betekent letterlijk: als we uit zijn in een restaurantje of op een festival, onder het genot van een drankje. Dan ben ik relaxt, kan ik tot 10 tellen en kan ik beter dingen negeren of juist corrigeren. Ook de kinderen hebben dan afleiding (er is immers genoeg te ontdekken) en ze zijn zelf minder lastig. Als er toch wat irritants gebeurt, zoals een doorgelekte poepluier, een vragenuurtje van een peuter of een kleuter die net de wc niet haalt voor haar plasje, kan ik het beter aan. Hoppa, natte onderbroek uit, met billendoekjes langs de benen, in de zon zitten, een ijsje eten en klaar.

Ook heb ik altijd veel geduld in een knutselsetting. Dit komt denk ik, omdat ik zelf ook oprecht plezier heb in creatief bezig zijn. Dit slaat ook op de kids. Valt er een pot glitters? Wacht, ik pak de kruimeldief. Teveel lijm op het blad? Geen punt met een papieren doekje. Ook de honderdeneen vragen die de kinderen stellen, kan ik aan. Ik beantwoord er een paar en als het er echt teveel zijn, wijs ik ze daar vriendelijk op en ik leg de focus weer op de knutsel.

Wild van ongeduld

Ik word soms wild van ongeduld in de ochtend. Dan is het vaak al een strijd tegen de klok om alle kinderen op tijd op school te krijgen. Dan begint de oudste met de vraag: “Welke kleren moet ik aan?”. Direct gaan mijn haren overeind staan. Geïrriteerd antwoord ik: “Dezelfde als gister.” Ik zucht, want ik weet wat er gaat komen. Daar komt weer een uitbarsting van dat ze nieuwe kleren aan wil, die andere kleren zijn niet mooi / zitten niet lekker / hebben veel vlekken. You name it! Alles komt voorbij! En weetje, deze discussie ga ik geen eens aan. Ik pas en zeg: ‘“Pak maar nieuwe kleren dan”. Waarop ze antwoordt dat ik moet helpen, maar god, jezus, als ik ga helpen is het niet goed. Ik pak een setje uit de kast en als antwoord zet ze het op een schreeuwen. Ik sta letterlijk met mijn handen in het haar en mijn rug tegen de muur. Ik haal alles uit de spreekwoordelijke en letterlijke kast, praat rustig, leg uit, overleg, schreeuw en ben stil. Niets helpt!

Geduld in de avonduren

Soms verlies ik ook mijn geduld in de avond. De twee dames hebben hun tanden gepoetst, er is een verhaaltje voorgelezen en nu moeten ze slapen. Papa en mama zitten met een biertje op de bank en bespreken de dag. We horen de trap kraken… OWW…. NEE…. Daar komt de oudste aan onder het mom: “Ik heb honger”. De tweede meid valt haar bij met: “Ik ben bang, mama jij moet bij me slapen”. Ik probeer hun redenen te ontkrachten. En daar komen de volgende al aan: “Ik heb buikpijn”. Of nog erger… “Ik voel me raar”. Nee, daar kan ik wat mee… Want uitleggen kunnen ze het natuurlijk niet. Ik weet wat er is: ze zijn in een anti-slaap-stand. En ja, probeer ze daar maar eens uit te krijgen.

Wat doe ik eraan?

Tsja, als ik op mijn top van ongeduld zit, dan laat ik haar en de kledingkast alleen en loop ik naar beneden. Soms volgt ze dan na een aantal minuten en soms niet. Ik merk wel dat ik wat rustiger ben, als ik eventjes naar beneden ben gegaan en dus dat ik weer wat meer kan hebben van haar. Maar echt een goede oplossing is er (nog) niet…

Als de meiden naar beneden komen uit bed, schreeuw ik soms boos dat ze moeten slapen. Maar heeft dit zin? Weinig. Soms laat ik ze even bij ons zitten beneden. En ja, dat werkt vaak wel. Maar het irriteert me dan dat ze ‘gewoon’ hun zin hebben gekregen. Ik zou best wat MOMMY-advies kunnen gebruiken, geloof ik 🙂

Met fabulous groet,

Laura Duijzer
Founder van Kids en Kurken

Benieuwd wanneer ik (Kari) wild van ongeduld wordt? Lees dan mijn gastblog op Kids & Kurken!