Ik word wakker rond 2 uur ‘s nachts met krampen, ik weet niet zo goed wat ik moet denken. Ze lijken niet op weeën, zoals ik in het boek Veilig bevallen van Beatrijs Smulders heb gelezen. Dit was verplichte literatuur volgens de verloskundige, omdat ik geen zwangerschapscursus wilde volgen. Ik heb dit boek dan ook braaf gelezen. Een wee zou in theorie langzaam opkomen, een piek bereiken en daarna weer afzakken en duurt wel minimaal 1 minuut en er zouden in de eerste fase wel 10-15 minuten tussen moeten zitten. Dat had ik niet. De pijn kwam, hield 10-20 seconden aan en ging weer en was met 2 minuten weer terug. Lees het bevallingsverhaal van Linda…
Ik concludeerde dat dit dus geen echte weeën waren, maar voorweeën. Ik probeerde weer te gaan slapen, maar dat lukte toch niet door de krampen. Rond 4 uur heb ik dan toch mijn vriend Thijs maar wakker gemaakt. Ik zei dat ik buikkrampen had en dat dit al zo’n 2 uur duurde. Thijs ging toch nog eens googelen hoe weeën zouden horen te voelen. Ook hij concludeerde dat dit geen echte weeën waren en hij ging weer slapen.
Mochten dit voorweeën zijn dan zou het echte werk misschien vandaag wel beginnen. Dus ik stapte rond 4 uur ’s nachts onder de douche, want ik wilde er uiteraard wel fris en fruitig bij liggen tijdens het moment supreme. Ik moest de krampen tijdens het douchen toch wel op echt opvangen en leunde om de paar minuten voorover met m’n handen op m’n knieën, maar ik kon het goed handelen. Die douche was fijn en ik was weer netjes verzorgt van onder tot boven. Ik ging m’n bedje maar weer even in. Thijs ging er rond half 6 toch maar af, want die kon ook niet meer slapen.
Rond 6 uur riep ik hem van beneden met het dringende verzoek toch de verloskundige maar te bellen, want de pijn werd wel erger. De weeën waren nog wel steeds max zo’n 20 seconden en er kwam weer een nieuwe 1-2 minuten later. Ik was trouwens best zenuwachtig toen Thijs de verloskundige belde, want de kans was 50/50 dat ik de verloskundige zou krijgen die ik toch liever niet bij mijn bevalling zou willen hebben. Ik had tijdens de controles bij haar namelijk het minste gevoel. Dus ik was ontzettend blij toen ik de stem van de leuke verloskundige hoorde aan de andere kant van de lijn.
Ze zei dat ze er aankwam en ongeveer 30 min later was ze daar. Ze zag dat ik in een weeënstorm zat, maar gelukkig was het niet voor niets: de ontsluiting was al 4 cm. We konden dus gelijk naar het ziekenhuis. Tijdens de rit van huis naar het ziekenhuis en het stuk van de parkeerplaats naar de verloskamer, max 15 minuten, heb ik 8-10 weeën weg gepuft. Tijdens de autorit vroeg Thijs nog welke naam we zouden doen als het een jongen is, want daar waren we nog steeds niet uit. We hadden nog twee namen waar we niet uit konden kiezen. Ik zei dat we dat wel beslisten als de baby was geboren, dan zouden we kijken of het meer een … of een … zou zijn.
Aangekomen in het ziekenhuis installeerden we ons. Ik kon alles nog steeds goed aan. De verloskundige controleerde opnieuw rond half 8 en ik had al 8 cm. Ik zei nog tegen Thijs, als dit het is, dan valt het me 100% mee. Ze zeiden ook dat het kindje sowieso wel voor de middag geboren zou worden en ze maakten het bedje alvast warm met kruikjes. Heerlijk dacht ik nog en ik bestelde online nog wat versiering voor in en om het huis, maar helaas liep het allemaal wat anders.
Ik bleef steken op die 8 cm en zoals sommigen van jullie misschien wel weten zijn dit de meest heftige weeën. De pijn was vanaf dat moment ook niet meer zo goed te doen, maar pijnbestrijding kon niet meer, want ik was al te ver. Rond de middag was de kleine er nog steeds niet en het aantal cm bleef gelijk (achteraf hoorde ik dat het zelfs terug was gegaan naar 6 cm). Het hoofdje van de baby lag er niet meer goed voor, waardoor het allemaal stagneerde. Er werd mij verteld dat ik alsnog pijnbestrijding kon krijgen en de klinische verloskundige ging mij nog even controleren.
Helaas was mijn opluchting dat ik iets voor de pijn zou krijgen maar van korte duur, omdat deze verloskundige voelde dat ik nu op 9 cm zat. Dus geen tijd meer voor pijnbestrijding, want het zou nog max 45 min duren voordat ik kon gaan persen. Jaja, echt niet dus. Ik bleef weer zitten op die 9 cm. En maar wachten op de persweeën. Ze zouden moeten voelen alsof ik naar de wc moet, maar ik kreeg dat gevoel dus echt niet. Mijn eigen verloskundige heeft toen geprobeerd het laatste randje weg te masseren en ik mocht even goed persen om te kijken of het hoofdje er voorbij ging en dat lukte!
Lees ook de gastblog van Gerdine: “3 Tips voor de Kersverse moeder”
Inmiddels waren we half 2 ’s middags. Ik mocht vanaf dat moment mee gaan persen tijdens een wee. Aangezien ik geen persweeën had, wist ik niet hoe ik dit precies moest doen. Ik deed dus maar wat, helaas niet het goede. Na een wee of 4-5 had ik het eindelijk door en kwam er voorzichtig aan wat vooruitgang. Het heeft al met al 1,5 uur geduurd voordat onze kleine werd geboren, om 15:03 uur. Ik heb trouwens nog nooit zo gezweet in mijn leven, tsjongejonge. Maar ik heb het gedaan, I did it, yeah!
Toen dat kleine verfrommelde mensje al even op mijn buik lag vroegen ze of we al hadden gezien wat het was. Oh nee, daar waren we op dat moment helemaal niet bezig! Ik was alleen maar heel verbaasd dat dit ukkie 9 maanden in mijn buik had gezeten en dat dit van ons samen was. Maar nu waren we toch wel heel benieuwd wat het is, een jongen of meisje… En?! Het is een meisje en we noemen haar Isa.