Ineens slaat de realisatie toe – de avond vóór de mediatraining die ik gisteren volgde vlakbij de Pijp. Dit is de eerste keer dat ik een hele dag weg ben bij Alela. Ze is veertien maanden en twee dagen. Ik heb haar tot nu toe altijd meegenomen naar events. Een luxe werkelijk, om tegenwoordig als werkende moeder zo lang zo veel bij je kind te kunnen zijn. De meeste vrouwen krijgen 10 tot 12 weken en dan moeten ze hun gevoelens opvouwen, hun kolf inpakken en met lekkende borsten en ogen op kantoor verschijnen. Ik bof. Maar desalniettemin slaat de paniek mij even toe.

Mediatraining voor schrijvers

Een mediatraining voor schrijvers, waarin je je leert voorbereiden op (live) interviews. Of ik er naartoe wil, vroeg mijn uitgever een paar weken geleden. Ja natuurlijk! Rineke van Houten, die de training geeft, is een ervaren journalist die onder andere schrijft voor NRC, Vrij Nederland en De Correspondent. Daarnaast heeft ze ook een aantal boeken geschreven. Ze heeft dus aan beide kanten van de tafel gezeten: als journalist en als auteur. 

Deze groene mama

Ik heb de avond voor de training extra gekookt, zodat ik veganistisch eten mee kan nemen. Het belooft een lange dag te worden en ik ben vergeten door te geven dat deze groene mama plantaardig eet. Ik ben ook vergeten te vragen of er een kolfruimte is. Alela zit op dag-negen-na-die-rottige-BMR-prik. Ze heeft er Last van. Ze huilt veel en valt snel om, ze wil alleen maar tegen mama aanhangen in de draagzak en er komt ook nog eens een enorme tand door, waardoor ze steeds met een blik van Groot Onbegrip in haar mondje graait. Perfecte timing dus. Ik heb met mijn vrouw te doen. Maar ik weet ook dat ik weer bof, dat ik mijn dochters achter kan laten bij hun andere mama. 

De trainingsdag

De training wordt gegeven in de mooie Johannes Vermeerstraat, vlak bij het museumplein, in het pand van de NVJ. Op de fiets ernaartoe kijk ik nog wat sip naar alle bakfietsmoeders die met hun kroost door de stad rijden, maar eenmaal binnen is het allemaal oké. Ik volg de training met 4 andere auteurs, stuk voor stuk inspirerende mensen, die allemaal in verschillende stadia van hun schrijfproces zijn. Een auteur ligt al een tijdje in de boekhandel, een schrijfster heeft gisteren de eerste lancering gedaan, een andere schrijver mag over twee weken “op” en de laatste auteur is aan het einde van haar schrijfproces. En ik. Ik ben natuurlijk helemaal aan het begin van mijn boek, dus ontzettend tof om deze club te ontmoeten.

Een inspirerend clubje schrijvers

Het is een volle en lange dag, maar hij vligt voorbij. Het clubje schrijvers voelt eigenlijk gelijk vertrouwd en hecht. Vreemd, maar vooral bijzonder hoe dat in één dag, door samen opgesloten te zitten in een kamertje half onder straatniveau, kan ontstaan. De sympathieke uitstraling van de trainer draagt daar zeker aan bij. We oefenen op het vertellen van “ons verhaal”: waar gaat je boek over? Wat wil je overbrengen? Wat is de kern? Waarom heb je het geschreven? We kunnen elkaar kritische vragen stellen, feedback & complimenten geven en geïnspireerd raken door elkaar. Ik hoor ontroerende en bijzondere verhalen en mijn leeslijst, is inclusief het boek van de trainer, opeens 5 boeken langer na deze dag.

Kolven en bellen met mijn kroost

Tijdens de lunch kan ik rustig kolven op een kantoor van een meneer – ik denk een journalist – die zijn schoenen onder zijn bureau heeft laten staan. Ik knoei per ongeluk borstmelk op zijn bureau en denk terug aan die keer, toen Isaya nog borstvoeding kreeg, dat ik op het kantoor van een directeur ben gaan zitten kolven omdat ik het vertikte om in een één of ander vies toegewezen opslaghokje van 1 bij 1 te kolven. Terwijl ik mijn veganistische maaltijd eet, bel ik met mijn kroost. Iedereen leeft nog en is gelukkig. Ik realiseer mij dat het eigenlijk best goed gaat, die hele dag zo zonder mijn meisjes. Ik ben in goed gezelschap, dat helpt. Ik hoor verhalen die ik bijzonder, inspirerend, ontroerend en intrigerend vind en ik praat over dingen waar ik gepassioneerd over ben. Dan vliegt de tijd. En ik krijg er energie van.

Oefeninterviews tijdens de mediatraining

De middag is ook zó om en we sluiten af met oefeninterviews. Ik hoop natuurlijk dat als mijn boek volgend jaar uitkomt, ik veel interviews mag geven over het onderwerp. Ik merk dat ik er heel graag over praat. Groener leven – het is niet zomaar een concept. Het is zo tastbaar, zo haalbaar. En zo leuk! Ik heb op deze mediatraining fijne & behulpzame inzichten opgedaan en weer opnieuw ervaren waarom ik het zo belangrijk vind om erover te schrijven en praten.