In de zomer van 2016 ben ik moeder geworden van een prachtige dochter Sophia. Voordat ik zwanger raakte van Sophia dacht ik heel goed te weten hoe ik met een kind om moest gaan en hoe ik het moest opvoeden. Maar naarmate de zwangerschap vorderde, merkte ik dat ik veranderde.
Ik ben altijd vrij ambitieus geweest en wilde altijd carrière maken, maar ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik gewoon moeder wilde zijn en zo lang en zo vaak mogelijk thuis wilde zijn. Het moedergevoel ontwikkelde zich al voordat Sophia überhaupt geboren was en toen ze eenmaal was geboren, werd ik overspoeld door dat gevoel. In de loop der tijd heb ik heel veel keuzes gemaakt op basis van wat ik voelde. Maar het heeft wel even geduurd, voordat ik daarop durfde te vertrouwen…
Je moet niet naast je kind slapen
Al het (goedbedoelde) opvoedingsadvies dat je krijgt vanuit je omgeving is overweldigend. Het maakte mij onzeker. Ik vroeg me vaak af of ik het wel goed deed; voor mijn gevoel wel, maar dit kwam niet overeen met de adviezen die ik kreeg. De eerste nacht na de geboorte heeft Sophia de hele nacht naast mij gelegen. (Blijkbaar is moeder natuur zo gek nog niet, want ik heb, zonder er ooit van gehoord te hebben, automatisch in de maternale houding gelegen. Later pas leerde ik dat dit dé houding is om veilig te kunnen slapen.) Toen ik dit vertelde aan de verpleegkundige, waarschuwde ze me dat ik dit niet iedere nacht moest gaan doen, anders zou ze eraan wennen en nooit meer in haar eigen bedje gaan slapen.
Je moet niet bij iedere kik reageren
Eenmaal thuis ging het ongevraagde opvoedingsadvies door: de kraamhulp vertelde mij dat ik niet bij iedere kik bij Sophia moest gaan kijken. Ik mocht ook heus wel aan mezelf denken en rustig mijn brood opeten. Zij zou het allemaal wel weten toch? En dus heb ik, waar de kraamhulp bij was, een lunchmoment huilend mijn brood opgegeten, omdat Sophia aan de andere kant van de kamer lag te huilen en ik voor mijn gevoel eerst mijn brood moest opeten. Ik was blij toen de kraamhulp weg was en ik mijn eigen ding kon gaan doen.
Er is niks met je kind aan de hand
Toen begonnen de vele krampjes. Sophia huilde hele dagen. Ik durfde niet meer met haar de deur uit, want ik vond het vreselijk dat ik mijn kind niet stil kon krijgen. Mijn gevoel zei dat er iets aan de hand was, maar iedereen bagatelliseerde het probleem door te zeggen dat het héél normaal is voor een kind om krampjes te hebben. Van een iemand kreeg ik het advies om mijn intuïtie te volgen. En dat deed ik. Al snel merkte ik dat mijn gevoel klopte als een bus: Sophia had een koemelkallergie! Na 2 dagen koemelkvrij eten stopte het huilen en kreeg ik er een heel tevreden meisje voor terug! Vanaf toen durfde ik langzaamaan steeds meer te vertrouwen op mijn moedergevoel.
Bedankt voor al het opvoedingsadvies…
Voordat ik moeder werd, vond ik het echt onzin om naast een kind te blijven liggen, totdat het slaapt. Tussen ons in slapen, was ook echt iets wat bij mij niet zou gebeuren. En dan borstvoeding geven tot een kind allang kan lopen en praten? Dat was pas echt gek… Juist. Sophia is nu 1,5 jaar en het lukt haar (nog) niet om zelfstandig in slaap te komen. En dus lig ik iedere avond met haar op bed, soms 10 minuten, soms 1,5 uur. Zij vindt haar rust bij mij aan de borst (en heel af en toe in de armen van mijn man als ik niet thuis ben).
Je moet stoppen met die borstvoeding
Ze slaapt nog iedere nacht bij ons in bed en ze krijgt zowel overdag als ’s nachts nog borstvoeding. Ondanks verschillende opmerkingen uit mijn omgeving dat ik haar gewoon eens moet laten huilen, omdat ze dan vanzelf wel leert om zelf in slaap te vallen, of dat ik echt moet stoppen met borstvoeding, omdat ze het niet meer nodig heeft, volg ik wat voor mij en Sophia goed voelt. Mijn man en ik zien hoeveel meer de borst is dan alleen een voeding voor Sophia en hoe fijn ze het vindt om bij ons in de buurt te zijn. Wij weten inmiddels wat Sophia nodig heeft en zien hoe gelukkig ze is.
Maar ik weet zelf wel wat het beste is voor mijn kind
De onzekerheid heb ik achter me gelaten, want anderen weten niet wat beter is voor Sophia dan ikzelf. Wat Sophia mij heeft geleerd, is dat ik nooit hoef te twijfelen aan mijn moedergevoel. En ik zou dat ook heel graag aan andere (jonge) moeders willen meegeven. Wat andere mensen ook zeggen of welk opvoedingsadvies je ook krijgt, blijf in contact met jezelf. Luister naar wat jouw intuïtie je vertel en vertrouw daar ook. Je weet vaak meer dan je denkt!