Het gebeurt meestal als ik in bed lig. Ik wil gaan slapen en voor ik het weet dringt een horrorfilmpje mijn gedachten binnen. Ik zie mijn dochter van de trap vallen, wegglijden in een donker meer of meegesleept worden door een auto. Het zijn angstaanjagende beelden die mijn hart doen samenknijpen, mijn maag doen omdraaien en slapen onmogelijk maken. Ik probeer het van mij af te schudden: het te zien als waarschuwingen, dat ik ook morgen weer voorzichtig moet zijn. Maar het is natuurlijk ontzettend beangstigend en irritant deze dwangmatige intrusies over de veiligheid van mijn kind.

Er is een scene in Sex and the City, waarin Miranda en Steve net hun baby hebben gekregen en Miranda een weekendje weg wil. Steve zou voor de baby zorgen, maar staat met een beknepen hoofd voor de deur en zegt dat hij zich heeft bedacht: “I’m scared I’m going to kill it”. Waarop Miranda boos zegt: “Steve, we are both scared we are going to kill the baby.”

Dat vat wel mooi samen hoe jonge ouders zich voelen. Er is een overweldigende en allesoverheersende liefde. Maar deze gaat hand in hand met een oorverdovende angst. Je hebt nog nooit zoveel van iets gehouden en daarom ben je ook nog nooit zo bang geweest om het weer kwijt te raken.

Er zijn momenten waarop het erger is. Waarop ik er meer last van heb. Ook nu ik zwanger ben van babymeisje nummer twee lijken de dwangmatige filmpjes zich vaker af te spelen in mijn hoofd. Want ik heb al zoveel geluk gehad, met een gezonde dochter: tart ik niet het lot door nog een kindje te willen? Ik probeer mijn angstgedachten en alle horrorscenario’s tot rust te brengen door aan leuke dingen te denken of het driftig van mij af te typen. Maar mijn hemel, wat is liefde toch nauw verweven met angst!

Intrusies zijn een veelvoorkomend fenomeen: veel mensen hebben last van verontrustende, oncontroleerbare beelden en gedachten. Vooral jonge ouders. Ze hebben last van dwangmatige beelden of gedachten, waarin ze hun kind uit het raam laten vallen of laten verdrinken en schrikken hier natuurlijk ontzettend van. Hoe je omgaat met deze intrusies is belangrijk, anders word je dol. Een van de meest beroemde schrijvers van deze tijd, John Irving, heeft zijn carrière gebouwd op de dwangmatige intrusies over zijn kinderen. In The World According to Garp overlijdt het jongste kind in een auto ongeluk. Tijdens een lezing vertelde hij dat dit een van zijn grootste angsten was: de gedachte bleef maar in hem opkomen, dus hij liet het Garp overkomen, in de hoop het zo af te weren.

Maar er zijn ook heel veel mensen zonder kinderen die ze hebben. Bijvoorbeeld dat ze van een brug af vallen of iemand ernstig pijn doen, ook al willen ze dat helemaal niet. Ik kan blij zijn dat die van mij slechts ’s avonds opduiken en alleen gericht zijn op mijn kind. Alhoewel… Ik heb er dus ook eentje voor of over mijzelf.

Als ik ’s nachts naar de wc moet in het donker ben ik altijd bang dat er een giftige slang in de wc-pot zit. Een of ander misplaatst huisdier met een vergeetachtig baasje, dat zijn toevlucht heeft gezocht in onze plee. Als ik naar de wc loop zie ik voor mij dat ik ga zitten en dan HAP. En nee, dat zit geen Freudiaanse onzin achter: een lesbienne die bang is voor een slang in de buurt van haar punani. Google maar eens “slang in wc”: het gebeurt vaker dan je denkt!

Maar toch denk ik je je niet te gek moet laten maken door dergelijke dwangmatige gedachten en beelden. Het zijn geen onderdrukte verlangens of geheime wensen. Gewoon diep ademhalen en doorgaan, want leven in angst dat er iets ergs gaat gebeuren is niet echt leven. Maar. Als het je leven gaat beheersen of als je je erdoor beperkt voelt, is het uiteraard altijd verstandig om er met een arts, therapeut of psychiater over te praten.