Door Maryse Nijhof
‘Een perfecte baan voor een ouder bestaat niet’. Dat is iets wat mijn zusje Karianne en ik vaak zuchtend concluderen na één van onze vele gesprekken over opvoeding en carrière. Vanaf het moment dat mijn man en ik kinderen hebben (nu een zoon van vier jaar en een dochter van twee), hebben we geworsteld met onze werktijden, op tijd wegkomen naar werk, helder voor de dag komen of überhaupt verschijnen op kantoor. We zijn allebei harde werkers en houden oprecht van werken en dat hebben we altijd al gedaan. We hebben elkaar leren kennen tijdens een bestuursjaar voor onze studentenvereniging, waarbij we met gemak tachtig uur per week voor de vereniging werkten (toegegeven: daar zaten ook veel uren op de dansvloer en achter de bar bij).
De Eerste Zwangerschap
“Hoogzwanger rende ik daar in de hitte rond en keken de leerkrachten mij hoofdschuddend aan.”
Toen ik zwanger was van Tobias, onze oudste, genoot ik met volle teugen van mijn zwangerschap én van mijn baan. Vanaf dat ik het mij kan herinneren was het mijn grootste wens om kinderen te krijgen. Op mijn tiende jaar hielp ik in de zomer mee bij mijn voormalige peuterspeelzaal, omdat ik zo’n plezier had in het rennen achter kinderen aan, wiegen van baby’s en spelletjes spelen met de peutertjes. Later kwam er nog een droom bij: ik wilde in een groot kantoor werken (met uitzicht over een stad) en vooral ook een verschil kunnen maken voor de samenleving. Tijdens mijn eerste zwangerschap leken mijn wensen allebei uit te komen. Ik had na mijn studie psychologie al een aantal jaren bijbanen gehad en heel veel sollicitaties later, had ik eindelijk een uitdagende baan mét betekenis.
Toen ik aan het einde van mijn zwangerschap nog even naar Curaçao (mijn geboorteeiland) toe kon samen met mijn collega om cursussen te geven aan leerkrachten, heb ik dat met beide handen aangegrepen. Hoogzwanger rende ik daar in de hitte rond en keken de leerkrachten mij hoofdschuddend aan. De kinderen, de scholen en ook de verhalen van de leerkrachten over wat er nog kon verbeteren in het onderwijs op Curaçao, gaven mij juist een eindeloze hoeveelheid energie om nóg harder te werken.
Werken en Mama zijn
“Ik voelde me verantwoordelijk tegenover mijn gezin om minstens net zo goed te verdienen als mijn man en ik zag altijd de hoeveelheid (leuk!) werk dat er nog op mij lag te wachten als ik minder werkte.”
Zodra Tobias werd geboren, voelde ik gelijk: ik wil niet dat hij naar de kinderopvang gaat totdat hij één jaar oud is. Ik heb zelf jaren in de buitenschoolse opvang en in de kinderopvang gewerkt als bijbaan en gemerkt hoe lastig het is om alle kinderen, en zeker baby’s, oprechte aandacht te geven. Dus besloot ik eerst voorzichtig drieënhalve dag te gaan werken in plaats van de voorgenomen vier dagen. We hadden en hebben het enorme geluk dat er twee paar opa’s en oma’s in de buurt wonen. Na veel wikken en wegen en gesprekken met mijn man, vriendinnen en collega’s, ben ik uiteindelijk drie dagen gaan werken, maar daar ging veel gepieker aan vooraf. Ik voelde me verantwoordelijk tegenover mijn gezin om minstens net zo goed te verdienen als mijn man en ik zag altijd de hoeveelheid (leuk!) werk dat er nog op mij lag te wachten als ik minder werkte. Tegelijkertijd voelde het zo goed als ik bij Tobias was.
Lees ook “Werken & Mama zijn: Is de Zoektocht naar Balans Eindeloos?”
Ik herinner mij dat ik het eerste jaar als een soort magneet weer naar huis werd getrokken aan het eind van de werkdag. Dan zat ik in de trein naar huis en voelde het alsof mijn hart mij naar huis trok op het moment dat ik aan mijn baby dacht. Daar kwam bij dat ik nog ‘high on hormones’ was van de borstvoeding. Ik kolfde twee keer per dag op kantoor en rende met mijn tasje flesjes met moedermelk weer naar de trein. Soms vergat ik mijn flesjes op kantoor in de vriezer en moest ik mijn (mannelijke) collega die bij ons in de buurt woonde, vragen ze uit de vriezer te vissen en mee te nemen.
Een Inwendige Strijd
“Hij is mijn realist en mijn rustige kracht en handelt vanuit de ratio, waar ik alles vanuit het hart probeer te doen.”
Dat sterke gevoel van het moeten missen van ons kind, was een verschil met mijn man, hoeveel hij ook houdt en geniet van onze kinderen. Toen ik hem probeerde uit te leggen hoe mijn hart voelde na een dag werken of bij het afscheid nemen, keek hij me aan zoals hij meestal doet als het over ‘zaken van het hart’ gaat. Hij is mijn realist en mijn rustige kracht en handelt vanuit de ratio, waar ik alles vanuit het hart probeer te doen. De inwendige strijd tussen thuis willen zijn met mijn kind en van betekenis willen zijn op werk, werd alleen maar sterker toen onze tweede kwam. Hannah was en is een zonnestraal en zodra ik haar in mijn armen had, wist ik dat deze twee kinderen mijn alles waren. Ons gezin voelde compleet en dat hadden we mooi voor elkaar, vond ik zo. Ik kon mij niets beters wensen. Werk moest wel érg leuk zijn, wilde ik een dag weg zijn van allebei onze kinderen.
Werkende Moeder van Twee
Op werk ging het dan ook snel bergafwaarts. Ik werkte drie dagen, maar mijn hart zat er niet meer in. Tegelijkertijd was ik naar een hogere functie gepromoot vlak voor mijn zwangerschapsverlof waar nog meer eisen en werkdruk bij hoorden. Nadat ik nog een jaar heel hard mijn best deed om aan alle eisen te voldoen en merkte dat ik paniekaanvallen begon te krijgen, realiseerde ik mij dat ik verder moest kijken. Ook dat deed ik niet makkelijk en daar gingen veel huilbuien, gesprekken met collega’s en met mijn man en familie aan vooraf. Voor mijn gevoel kon ik niet zomaar opgeven.
Toen ik eindelijk de knoop doorhakte, kwam er rust en kon ik weer meer genieten van alles en aandacht besteden aan mijzelf en aan ons gezin.
“Vaak heb ik het gevoel dat het van vrijdag tot zondagochtend duurt totdat we met zijn vieren weer gewend zijn aan elkaar en aan de dynamiek thuis.”
Er kwam al gauw een nieuwe baan op mijn pad, waarvan ik vermoede dat het dichterbij mijn ambities lag én de eisen minder hoog waren dan bij mijn vorige baan. Het enige nadeel was dat ik wéér moest forenzen en nu voor vier dagen in de week. De eerste maanden van mijn nieuwe baan zitten er nu op. Het was geen rustig en makkelijk begin, omdat de baan uitdagender bleek dan ik had gedacht. Zeker in combinatie met mijn gezin en de gebroken nachten. Vaak heb ik het gevoel dat het van vrijdag (mijn mamadag) tot zondagochtend duurt totdat we met zijn vieren weer gewend zijn aan elkaar en aan de dynamiek thuis. Om vervolgens op maandag weer met de hectiek te beginnen.
Opvang en Oppas
Daar staat tegenover dat de kinderen met veel plezier naar hun oma’s en opa’s gaan die hun dagen vullen met alle liefde en aandacht en met andere uitdagingen dan die wij hun bieden. Ook hebben we het geluk dat we nu een heel goed kinderdagverblijf hebben gevonden waar de kinderen het naar hun zin hebben en waar we oprecht tevreden mee zijn. Ik geniet ook weer meer van de dagen dat ik weg ben van de kinderen, hoewel zeker niet altijd.
“Naast het geld in het laatje, steeds beter en zekerder worden van wát voor betekenis ik wil zijn in de samenleving.”
Nu verschillende soorten en maten banen en contracten verder, ben ik weinig wijzer geworden van wat een ‘slimme’ baan is naast het ouder zijn. Soms voelt het even alsof we in balans zijn als gezin om vervolgens weer keihard in de chaos te storten als een kind ziek wordt of het te druk wordt op werk. Het belangrijkste van werken vind ik, naast natuurlijk het nodige geld in het laatje, is het steeds beter en zekerder worden van wát voor betekenis ik wil zijn in de samenleving. Dat heb ik kunnen ontwikkelen door verschillende banen te ervaren, gesprekken met collega’s, vrienden en familie, keihard tegen mezelf aan te lopen en weer nieuwe dingen uit te proberen.
En de volgende uitdaging heb ik alweer in beeld: zorg bieden aan kinderen en moeders uit onveilige gezinnen. Er zijn een aantal prachtige initiatieven in Nederland, waar ik minstens tien blogs over vol kan schrijven. Zolang ons gezin het goed heeft en ik ondertussen mijn ambities kan najagen, blijf ik het een luxe vinden om van mijn kinderen én mijn werk te mogen houden.
Maryse Nijhof is 34 jaar oud, moeder van Tobias en Hannah en getrouwd met Jan Willem. Ze werkt bij de GGD als inspecteur van de kinderopvang. Daarvoor werkte ze als adviseur en trainer in het onderwijs en de kinderopvang. Ze heeft psychologie gestudeerd aan de universiteit van Leiden. Voor Columns by Kari schrijft ze over het moederschap, opvoeding en het leven als werkende ouder.
One thought on “Houden van je kinderen.. én van je baan”