Ik ging achter mijn computer zitten, bekeek mijn to do lijst en werd overspoeld door een gevoel dat ik zelden ervaar in mijn werk: dikke, vette tegenzin. Ik wilde niet. Ik begreep er niks van, want ik vind mijn werk altijd leuk. Simpelweg omdat ik alleen maar opdrachten aanneem waar ik enthousiast over ben: samenwerkingen met groene bedrijven en ondernemers. Ik zie altijd wel op tegen het administratieve gedeelte van het zzp-schap, maar dit gevoel was nieuw. Ik dacht “help! wat is er aan de hand?” Gevolgd door oordelen en voorbarige conclusies: dit mag ik niet voelen, dit wil ik niet voelen, wat moet dit wel niet betekenen? Ik besloot mijn gevoel toch maar te volgen (ik kon eigenlijk ook niet anders), trok mijn jas aan, stopte een leesboek in mijn tas en ging koffie drinken in de stad. Daarna wandelde ik wat rond en opeens viel het kwartje. Het is eindelijk zover. Al jaren ben ik hiernaar op zoek, probeer ik het, verlang ik ernaar tijdens advent. En nu is het gelukt en is het zo nieuw, dat ik het niet meteen herkende…

De natuur vertraagt en trekt zich terug

Al jaren probeer ik te vertragen tijdens advent. De natuur te volgen, naar binnen toe. De natuur trekt zich terug in de herfst en winter, laat haar bladeren los, gaat terug naar de kern en bereid in stilte voor wat in de lente opnieuw zal komen. Ook in het dierenrijk trekken veel dieren zich terug in winterrust of doen een winterslaap. Mensen zijn dat contact met de (onze) natuur allang kwijtgeraakt en razen gewoon door. December is voor velen juist de drukste tijd van het jaar. Al vliegend, hollend, deadlines afmakend, cadeau kopend, borrelend en poetsend vallen we de Kerstvakantie binnen. Terwijl de kou en het gebrek aan licht juist iets heel anders van onze lichamen en zielen vragen. De kou en duisternis kosten extra energie. Dus als je op je “gewone” tempo doorjaagt, ben je alleen maar bezig met afbreken. Terwijl, als je in harmonie met de natuur zou leven, je bezig zou moeten zijn met voorbereiden, opbouwen, overwinteren.

Ik ben een onrustig mens met duizend en een ideeën en wensen. Ik doe altijd veel, wil altijd veel, denk en voel altijd veel en sta zelden écht stil. Hoewel ik al jaren de wens koester om tijdens advent echt te vertragen of zelfs helemaal stil te staan, lukte het me zelden. Hooguit in momenten. Maar dit jaar is anders. En dat is nieuw. Het overviel me een beetje. En ik had tijd nodig om te herkennen wat er gaande was.

Sta nou eens stil mens

Alles in mij riep “sta nou eens stil mens”. Stop nou eens even. Ik vertaalde dat in eerste instantie als tegenzin. In iets wat ik niet mocht voelen, in iets negatiefs. Terwijl toen ik even rustig naar mijn gevoel keek, ik mij realiseerde dat ik gewoon een natuurlijke behoefte voelde naar rust. To hibernate. Om te lummelen, te lezen, een koffietje te drinken in een café, te vertragen, niet effectief of super efficiënt te zijn, geen deadlines af te strepen, niks te moeten, maar gewoon te zijn.

Hoe kon dit er ineens zijn? Waarom lukte het me eerder niet? ‘s avonds ging ik weer wandelen – iets wat ik de laatste maanden regelmatig doe als de kinderen slapen en H. geen avonddienst heeft. Terwijl ik door de stilte en duisternis liep, realiseerde ik mij dat ik de laatste maanden veel meer van dit soort dingen doe. Dingen voor mezelf. Veel wandelen in de natuur, boeken lezen, tennissen, tuinieren, met vriendinnen praten, naar musea gaan, de tijd nemen om mezelf aan te kleden en op te maken in de ochtend. Allemaal dingen waar ik de eerste jaren van het moederschap nauwelijks de tijd voor had, voelde en nam. Maar na de tweede lockdown, afgelopen lente, was ik zo moe, dat ik mij realiseerde dat er dingen anders moesten. Ik begon na 20 jaar weer met tennissen. Het voelde bizar en geweldig tegelijk om een uur in de week iets te doen, helemaal alleen, helemaal voor mezelf en compleet “onnuttig”. Gewoon een beetje tegen ballen meppen en ook nog eens privéles. Ik was verbaast over het feit dat ik dit voor mezelf regelde en het mezelf gunde. Maar nog verbaasder over hoe erg ik ervan genoot.

En dat het smaakte naar meer…

De meisjes worden steeds groter. Isaya zit in de eerste klas, Alela is begonnen op het peuterschooltje. Er kwam iets meer ruimte voor mij als mens, naast moeder. Ik heb intens genoten van het 100% moederen, eindeloos borstvoeding geven en alles voor ze zijn, 24/7. Ik heb niks gemist in die jaren. Maar ik voel ook dat het nu fijn is om ook weer een beetje in contact te komen met het deel van mezelf dat niet alleen moeder is. Natuurlijk hebben de meiden me nog steeds iedere dag (en vaak ook in de nacht) nodig. Natuurlijk ben ik nog steeds op de eerste plaats moeder. Maar stukje bij beetje kwamen mijn eigen hobby’s, verlangens en behoeften weer terug. Een proces van maanden, waar mijn gezin soms ook wel even aan moest wennen. Maar na verloop van tijd kwamen we in een nieuw ritme, met nieuwe routines en nieuwe rituelen.

Vertragen tijdens advent

Door stukje bij beetje dichter bij mezelf te komen – bij dat deel dat verstopt lag onder jaren slaapgebrek, kinderziektes, zwangerschapshormonen, borstmelk en een enorme grote en zalige roze wolk – kwam ik ook dichter bij de natuur. Ik herken de behoefte om even niks te moeten tijdens advent nu als iets natuurlijks, als een natuurlijk verlangen naar rust en regeneratie. Zoals een bloembol onder de grond zich voorbereid op de lente. Als een boom die haar bladeren even laat vallen, zodat de energie die er is, op de juiste manier kan worden ingezet. Als een dier dat een winterslaap of winterrust houdt. En ook zo logisch, aangezien we al bijna twee jaar in een pandemie leven. Iedereen beleeft de pandemie weer anders, maar het is hoe je het ook wendt of keert een extra energievreter.

Wat betekent dat voor de blog?

De komende drie a vier weken zullen er minder blogs verschijnen. Als ik inspiratie heb of graag een groene tip of een vegan recept wil delen, zal ik dat doen. Maar ik laat mijn blog schema even los. Ook omdat de scholen weer dicht gaan ik mij wil kunnen focussen op de kinderen. H. werkt in de zorg en heeft de komende weken veel diensten, dus ik ben dankbaar dat mijn werk ruimte laat om dit soort keuzes te maken. Ik neem alleen opdrachten aan voor januari en februari. En de onderwerpen die ingepland stonden, schuif ik een paar weken vooruit. Er staan inmiddels zoveel artikelen op columnsbykari.com, als je graag meer wilt lezen, neem dan eens een kijkje bij de menubalk en struin de verschillende categorieën af: groen ouderschap, natuurlijke cosmetica, plantaardige voeding, plastic vrij leven, klimaatzaken, houten speelgoed, kunstzinnige opvoeding, ecologisch schoonmaken, groen reizen en tal van andere milieuvriendelijke onderwerpen.

Tips om te vertragen tijdens advent

Wil je ook wat meer vertragen tijdens advent? Hieronder deel ik een aantal simpele dingen die mij helpen om dat te doen:

• Ik maak koffie klaar in een percolator in plaats van een koffiemachine. Ik maal zelf de bonen en neem de tijd om een lekker bakje koffie te maken.
• Ik kijk sinds een aantal maanden ‘s avonds geen Netflix meer, maar lees iedere week een mooi boek.
• Ik ga ‘s avonds wandelen, met muziek op of neem tijdens het wandelen de tijd om in alle rust bij te praten met een vriendin of mijn zus.
• Ik wandel naar afspraken of winkels, in plaats van te fietsen.
• Ik neem ‘s ochtends de tijd om me klaar en op te maken, de vaatwasser uit te ruimen en ontbijt te maken voor de meiden, met fijne muziek aan en aandacht voor wat ik doe.
• Ik neem de meiden een a twee keer per week mee naar het bos, waar we wandelen en spelen met takken, bladeren en stenen.
• Ik neem de tijd om te koken, bijvoorbeeld in de Ecostoof. Ik pak er een boek bij, zodat ik zo min mogelijk op mijn telefoon zit tijdens het koken.
• Als ik een afspraak heb, zorg ik voor “overgangstijd”. Ik probeer wat vroeger aanwezig te zijn, zodat ik even een moment van rust heb voor ik van het één (bijvoorbeeld werken) aan het ander (de afspraak) begin. Als het kan doe ik dat met een boek, een kopje koffie en/of muziek in mijn oren.
• Ik neem de tijd om voor me uit te staren, te dagdromen en te sluimeren en probeer er geen oordeel op te plakken als dit betekent dat ik hierdoor minder voor elkaar krijg op een dag.

Fijne advent!