“Hoe krijg je het toch allemaal voor elkaar”. “Is het dan nooit een rommeltje bij jullie?” “Wat spelen de meisjes toch altijd lief!” “Hoe lukt het toch om altijd maar gezond te koken!” “Waarom is alles perfect bij jou?” Dagelijks krijg ik dit soort berichtjes in mijn DM’s. Hoogste tijd dus, voor een nieuwe ‘Achter de schermen bij een blog‘. Want hoe “perfect” is mijn leven eigenlijk? Wat zie je op Instagram? Wat zie je op de blog? Wat deel ik wel en wat deel ik niet en waarom? Hoe groen is het gras bij de groene mama? Je leest het allemaal in deze nieuwe aflevering!

We weten allemaal…

We weten allemaal dat het gras niet groener is bij de buren. En die buren, dat kunnen gewoon de Instagrammers, bloggers of YouTubers zijn je die volgt. Met wie je meekijkt, meeleest en meeleeft. Ik heb bijvoorbeeld ook buren. En die hebben mijn kinderen vast wel eens om 7 uur ‘s ochtends horen gillen in de tuin (en dan mij gestresst “SHHHHHT!” horen sissen). Ze hebben ook vast wel eens kunnen meegenieten van een ruzie tussen mijn vrouw en mij. Ze zien me dagelijks, beladen met kinderen, tassen en een dikke zonnebril op mijn neus de deur uit komen – o, toch nog iets vergeten, weer terug, vlekken op mijn broek, een kind dat valt, heb ik mijn sleutels wel? En als ze door het raam naar binnen kijken, zien ze dat het huis soms ook gewoon ontploft is. Ze zien mij door het slaapkamerraam twintig keer dezelfde foto maken van mijn wasrek, tot de foto precies zo is als ik hem in mijn hoofd had. Ze hebben mijn pasgeboren baby horen huilen, ze hebben een ambulance voor de deur zien staan toen mijn kind geen adem kreeg, ze stonden naast me toen de brandweer met gierende banden voor kwam rijden omdat we gas roken. Kortom, als je mijn buurvrouw bent, dan weet je: natuurlijk is mijn leven niet “perfect”.

Of is het toch wel perfect?

Ik vind mijn leven behoorlijk perfect. Ik heb twee gezonde kinderen. Twee prachtige dochters, die mij iedere dag zoveel geluk, liefde en blijdschap geven. Slimme meiden, stoere chickies, mega grappig, super creatief, zo zorgzaam. Ik zwijmel bij ze weg. Ik mag dit heerlijke kroost opvoeden met een slimme, knappe en grappige vrouw, die al 11 jaar naast me staat – in moeilijke tijden en in vrolijk geluk. We hebben een fijn huis met een gezellig tuintje in de stad. We hebben allebei een baan waar we gepassioneerd over zijn. We kunnen onze kinderen naar de clubjes brengen waar ze van houden, ze goed onderwijs bieden, de zorg en gezondheidszorg geven zie ze nodig hebben. We hebben allebei onze ouders nog en we hebben een lieve, warme groep vrienden en familie om ons heen. Ik kan nog een tijdje doorgaan, maar je begrijpt vast wat ik bedoel: dit is voor mij perfect. Dit is wat mij gelukkig maakt.

Maar natuurlijk gaat niet alles goed

Maar geluk betekent niet dat alles altijd maar goed gaat. Geluk is die basis die ik voel van binnen. Die begint bij “als de kinderen gezond en gelukkig zijn” en daar bovenop stapelen zich nog een aantal andere dingen. Om die piramide van geluk zit een enorme wikkeldoek van dankbaarheid. Dankbaarheid is voor mij de sleutel tot al dat geluk. Ik ben iedere dag dankbaar als de kinderen gezond wakker worden. Iedere dag dankbaar als mijn lijf werkt. Iedere dag dankbaar voor wat er groeit in de tuin. Iedere dag dankbaar voor het lekkere eten dat we kunnen klaarmaken. En ga zo maar door. Mijn vrouw wordt er wel eens gek van: ik ben zo’n mafkees die als ze kletsnat geregend wordt denkt “oo de regenton zal lekker vol zijn!”. En natuurlijk zit daar meer achter, maar dat is iets voor een andere blog 😉

En tussen al dat geluk en die dankbaarheid door gebeuren er natuurlijk een heleboel dingen die niet fijn zijn. Dat kan heel klein zijn, zoals dat ik tijdens een drukke periode met werk geen grip meer heb op het huishouden. De was stapelt zich op. Overals zijn “rommelmandjes” met duizend en een dingetjes die geen plek hebben. De badkamer is al drie weken niet geschrobt. Er ligt een laag stof in mijn kledingkast. Er zitten spetters tomatensaus op de tegels van de keuken. Ik kan een enorm gevoel van controleverlies ervaren in zulk soort situaties. Maar als ik even terug ga naar die basis van dankbaarheid en geluk voel ik de rust terugkeren. En in die rust voel ik: ik wil goed voor mijn huis en spullen zorgen. En dan ga ik aan de slag, niet omdat het er “perfect” uit moet zien, maar omdat goed zorgen voor onze spullen zodat ze langer mee gaan een belangrijk onderdeel is van mijn groene leven.

Ik voel geen behoefte om dat soort momenten altijd maar te delen. Ik wil geen vieze badkamer zien op Instagram. Als ik dat wil zien, kijk ik wel naar mijn eigen badkamer. Ik wil een schone, opgeruimde badkamer zien, met mooie planten en andere inspiratie. Want dan krijg ik zin om mijn eigen badkamer ook weer schoon te maken en gezellig te maken. En natuurlijk deel ik ook wel eens als alles in de soep loopt en je kunt wekelijks de “chaos” in de speelkamer van de meiden bewonderen in mijn Instagram stories. Maar over het algemeen word ik blij van andere mensen inspireren. Dus ja, op mijn Instagram wall zie je het plaatje van de opgeruimde speelkamer!

Privé dingen en social media

Naast deze kleine dingen – zoals een ontploft huis – waar iedereen mee te maken heeft, zijn er natuurlijk ook grotere dingen. Moeilijke, pijnlijke en droevige ervaringen en gebeurtenissen. Die maak ik, net als jij, ook gewoon mee. Maar 95% van de tijd ben je in dergelijke situaties niet de enige persoon die dit overkomt of meemaakt. Er zijn vaak een of meerdere andere mensen betrokken. Of soms maakt iemand anders het gewoon mee en moet je toekijken. Familie, vrienden, je partner, je kinderen. En ook al hebben deze dingen heel veel impact en zijn ze een groot onderdeel van mijn leven, deel ik ze niet. Om de privacy van de betrokkenen te beschermen. Ook om mijn eigen privacy te beschermen. Het is mijn platform, ik mag zelf kiezen wat ik wel en niet deel. Omdat je weet dat ik lekkende borsten had toen ik borstvoeding gaf en de menstruatiecup gebruik voor de planeet, betekent niet dat ik je dus ook toegang moet geven tot ál het andere. Je kunt er vanuit gaan dat er censuur is op mijn Instagram en mijn blog. Ik ben namelijk geen journalistiek platform, maar een mens, je buurvrouw, die schrijft over milieuvriendelijk leven en opvoeden.

Soms zijn er ook dingen die ik eerst even zelf moet verwerken. Zo heb ik bijvoorbeeld nooit gedeeld op Instagram dat ik afgelopen herfst de ambulance moest bellen omdat Alela geen adem kreeg. De ervaring was gewoon te groots, afschuwelijk en overweldigend. Ik wist dat ik alleen maar super lieve en steunende berichtjes zou ontvangen, maar ik wilde de ervaring in een klein doosje proppen en zo ver mogelijk opbergen in plaats van delen met anderen. Maar ik schrijf en vertel bijvoorbeeld wel regelmatig over de ziekenhuisopnames van Isaya – wat dat met haar heeft gedaan en hoe we daar aan werken, maar ook hoe dat doorwerkt in de dingen die ik doe en waar ik bang voor ben.

Ieder perfect huisje…

Behalve al deze afwegingen over wat ik wel en niet deel, is er ook een groot verschil tussen wat ik deel op Instagram en wat ik deel op de blog. Als je mijn blog al een tijdje leest, weet je dat ik hier juist heel regelmatig schrijf over de dingen die niet “perfect” zijn. Instagram is (voor mij) voor mooie plaatjes en filmpjes. Het is kort en krachtig, met relatief weinig ruimte voor nuance en veel ruimte voor snel oordelen. Met Instagram stories als een soort achterdeurtje, naar een vollediger plaatje. Op de blog heb ik alle ruimte om genuanceerd te zijn. Om het complete verhaal te delen. Omdat de lezer iets meer moeite moet doen (naar de site gaan, de tijd nemen om het artikel te lezen) voelt het veiliger om hier persoonlijke dingen te delen. Ik heb hier bijvoorbeeld geschreven over het feit dat ik last heb van dwangmatige intrusies en chronische insomnia. Ik schrijf over deze onderwerpen omdat ik weet dat ik niet de enige ben. En ik hoop dat de herkenning en de tips anderen die hiermee worstelen helpt.

Einde disclaimer

Deze blog is misschien een soort disclaimer. Wat jij ziet op Instagram, is waar. Ik heb een hele toffe, goed geordende voorraadkast met prachtige verpakkingsvrije potten. Maar in het kleed dat ervoor ligt, zit een dikke vlek die ik er niet meer uit krijg. Die laat ik nooit zien. De meisjes hebben een heerlijke speelkamer waar we uren in doorbrengen. In de kamer ernaast is het meestal een grote rotzooi: er liggen zoveel spullen opgeslagen waarvan ik denk “waarom hebben we dit?”. Ik film dat nooit. En ga zo maar door. Je zult nooit het hele plaatje zien. En dat hoeft ook helemaal niet. Mijn doel is om te inspireren. Ik wil dat de hele wereld groener gaat leven. Mijn verpakkingsvrije voorraadkast helpt daarbij. Mijn rommelzolder niet. En andersom inspireren jullie mij ook. Doordat ik mijn plantaardige, biologische en verpakkingsvrije maaltijden aan jullie mag laten zien, krijg ik soms net even die extra stoot motivatie om tóch te koken in plaats van te bestellen. En daardoor krijgen jullie weer inspiratie om (vaker) vegan te koken en/of minder voedsel weg te gooien. Ik word heel blij van Instagram en mijn blog. En ik hoop jij ook. En als je je na een slechte nacht een mooie foto ziet in mijn feed en je even onzeker voelt over hoe “imperfect” jouw leven is, pak deze blog er dan weer even bij. En dan weet je weer hoe het zit: ik ben je buurvrouw.

Meer lezen over wat er achter de schermen bij een blog gebeurt? Hier vind je de hele serie!