Ik deed het precies nooit, de eerste zes jaar van het moederschap. Dingen helemaal voor mezelf of in mijn eentje doen. Of nou ja, nooit is overdreven. Ik ging wel eens met vriendinnen uit eten. Maar ik deed yoga altijd thuis met de kinderen in plaats van in mijn eentje of een les. Ik nam mijn kroost altijd mee naar lunch afspraken. En ik heb jaren geen boek opgepakt, tenzij het over klimaatverandering of opvoeding ging. Alle hobby’s die ik had voor ik moeder werd, waren opgeslokt door het moederschap. En dat vond ik helemaal oké: ik genoot en geniet onwijs van moeder zijn. Sinds ik moeder ben, heb ik me geen dag meer afgevraagd wat de zin is van het bestaan. Mijn dochters en het moederschap vervullen me met een liefde en een levensgeluk dat ik daarvoor niet kende. Maar nu ze wat ouder zijn merk ik dat er niet alleen wat meer ruimte is, maar dat ik ook meer behoefte voel om dingen voor mezelf te doen. Het is een proces geweest. Het afgelopen jaar ben ik stapje voor stapje wat meer dingen gaan doen los van mijn kinderen en gaan herontdekken wat ik allemaal nog meer leuk vind naast het moederschap. In deze blog deel ik 7 dingen die ik als moeder helemaal voor mezelf doe. Hopelijk inspireert het jou om ook zo nu en dan tijd voor jezelf vrij te maken.
1. Tennis
Hier begon het mee, een jaar geleden. Ik besloot, na 20 jaar, mijn tennisracket weer op te pakken. Ik weet niet precies waarom: ik heb al die jaren dat ik in Nederland woonde misschien 2 of 3 keer getennist. En dat was zo frustrerend, omdat ik op Curacao 5 a 6 dagen per week op de baan stond. Ik bakte er niks meer van. Maar opeens voelde ik weer kriebels. Ik besloot om privé lessen te nemen, zodat ik met niemand rekening hoefde te houden, mijn frustratie voor niemand zou moeten hoeven verbergen en gewoon helemaal kon focussen op mijn eigen tennis practice. Ik vond een hele leuke trainer die mij, met heel veel geduld en de nodige humor, weer op een redelijk niveau heeft gekregen. Het was een openbaring: voor het eerst sinds ik moeder was deed ik iets alleen, zonder dat het “nut” had. Gewoon een keer per week keihard tegen ballen aan meppen. Het werkte letterlijk therapeutisch. En het smaakte naar meer.
2. Tuinieren
In de lente en zomer stortte ik mij op de tuin en een geveltuin. Hoewel dit iets was wat ik met de meisjes deed, haalde ik er heel veel ontspanning uit. De kinderen dartelden om me heen, hielpen een beetje mee, leerden veel over de natuur. Het was een fijn stukje groen ouderschap. Maar uiteindelijk was het wel echt iets wat ik deed voor mezelf. In de tuin, met mijn handen in de aarde, kon ik rustig nadenken, even uitzoomen, tot mezelf komen. Het heeft iets enorm helends om de tuin te werken. Je ziet je harde werken letterlijk uitgroeien tot iets levends, vitaals en bloeiends. Wat begon met iets wat ik deed voor de planeet (lees hier wat je allemaal kunt doen om een groenere tuin te creëren) werd iets waar ik enorm van genoot en me heel veel bracht. In mijn ervaring werkt het vaker zo, met milieuvriendelijke keuzes. Je begint vanuit een “externe” motivatie (milieuvervuiling en klimaatverandering zijn natuurlijk eigenlijk niet extern, maar zo kan het wel voelen). Maar gaandeweg wordt het een manier van leven die je zoveel levensgeluk en voldoening oplevert.
3. Musea
Kunst heelt mij. Op een diep niveau. Net als de natuur. Ik kan een bos inlopen en vrijwel direct verdwijnen mijn zorgen, mijn zware gemoed, mijn stress of irritaties. De natuur zuigt het op, onvoorwaardelijk, grenzeloos en zonder oordeel. Kunst doet dat ook, maar op een andere manier. Ik kan heel geëmotioneerd raken van kunst. Ik loop regelmatig te sniffen en snotteren in musea. Klinkt misschien dramatisch voor iemand die een andere relatie heeft met kunst, maar kunst vervoert me. Het inspireert me. Het werkt op me in. En dat werkt dus helend. Ik ga iedere week wel met de kinderen naar een museum (lees hier mijn tips om met kinderen musea te bezoeken). Maar ik probeer ook zo nu en dan alleen te gaan. Op mijn verjaardag heb ik bijvoorbeeld vier uur lang door het Rijksmuseum gelopen. En soms, als ik mijn deadlines af heb, ga ik nog even een uurtje kunst snuiven in een van mijn lievelingsmusea. Maar wat ik nog het meest bijzondere vind aan deze bezoeken is dat ik altijd grote en (voor mijn leven) belangrijke inzichten krijg als ik door het museum loop. Dat hoeft niet persé te zijn als ik er alleen ben. Een paar hele grote realisatie momenten kwamen afgelopen maanden, terwijl ik met de kinderen in het Van Gogh en het museum Oudheden.
4. Lezen
Voor ik moeder werd las ik een boek per week. Ik kon helemaal verdwijnen in de werelden die de grote schrijvers hadden gecreëerd op papier. Alles kwam tot leven. Lezen was een groot deel van mijn leven. Het bracht vooral de eerste jaren dat ik in Nederland woonde en niet goed kon aarden zoveel troost en kleine momentjes van geluk of vlucht. Maar met het moederschap kwam ook mamabrein. Gevoed door zero sleep, on demand borstvoeding, hormonen en de dag & nachttaak van het ouderschap kon ik mij niet meer concentreren op romans. Maar in het voorjaar begon ik de supplementen van Femmegetic te gebruiken (speciaal voor moeders! aanrader.) en ook de supplementen van Vitaminfit (ideaal, ook voor kinderen want het zijn druppels). Het zal een combinatie van factoren zijn geweest, want de zwangerschaps- en borstvoedingshormonen waren toen ook uit mijn lijf en de kinderen gingen beter slapen. Maar mijn brein werd helderder. Er kwam weer ruimte. En ik ging weer lezen. Met een verslindende lust. Ik heb wat in te halen. En ik geniet ervan. Lees hier mijn boekentips van de afgelopen 3 maanden.
5. Koken
Koken werkt voor mij min of meer hetzelfde als tuinieren. Het is heerlijk ontspannend, werkt afleidend en ik vind het heel fijn om iets voor anderen te maken waar ze van kunnen genieten. Daarmee is koken een ideale hobby voor mij: ik kan voor anderen zorgen, wat ik heel graag doe, terwijl ik iets voor mezelf doe. En daar komt bij dat ik het met mijn werk kan verweven. Door recepten te delen op de blog en op Instagram kan ik anderen inspireren en helpen om vaker veganistisch te koken en verpakkingsvrij en biologisch boodschappen te doen. Zo heeft de planeet ook nog wat aan mijn hobby 🙂 Je vindt mijn veganistische recepten hier. Alles over onze vegan, bio en zero waste boodschappen lees je hier. Het allerliefst kook ik met een boek erbij. Geen kookboek (ik kan geen recepten volgen), maar een leesboek. In plaats van op mijn telefoon te zitten terwijl ik wacht op een saus of groentegerecht, ga ik lekker in de keuken zitten lezen, soms met een glaasje wijn erbij. De meisjes zijn dit inmiddels gewend en spelen of tekenen ondertussen samen.
6. Wandelen
Ik wandelde al heel veel, met de kinderen, in het bos, de duinen, op het strand en in de stad. Ik deed meer wandelend dan fietsend, omdat het me helpt om wat langzamer te leven met de kinderen. (Ik heb van nature namelijk niet zo’n Slow Living persoonlijkheid) Maar ik wandelde bijna nooit alleen. Ik begon met zo nu en dan tijdens mijn werkdag een wandeling te maken. Ik merkte dat ik vaak meer woorden per minuut schreef tijdens het lopen dan wanneer ik achter mijn computer bleef zitten. Daarna begon ik met ‘s avonds wandelen. Het werd herfst en donkerder en kouder, dus in het begin moest ik even een drempel over. Maar het bleek zo ontspannend. Muziek in mijn oren of soms bellen of wandelen met mijn zus of een vriendin. Maar meestal gewoon alleen met mijn gedachten, het maanlicht en mijn Spotify playlist. Er is een stukje voor hardlopers waar ik vaak wandel, waar de weg is opgesplitst met lijnen. Ik stelde me aan het begin van die weg vaak voor dat ik aan het einde een keuze had gemaakt over iets dat op dat moment belangrijk was in mijn leven. Een rationale keuze, die past binnen de lijntjes. In werkelijkheid maak ik tijdens deze wandelingen alleen maar keuzes met mijn hart. Tot nu toe nog geen seconde spijt van gehad. En het wandelen helpt ook nog eens om beter te slapen.
7. Yoga
Yoga is al ruim 15 jaar een veilige haven voor mij. Misschien begon het zelfs wel als reddingsboei. Maar inmiddels brengt yoga me altijd weer met beide benen (of op één been of liggend, maar net afhankelijk van de yoga houding 😉 op de stabiele kade. Yoga helpt me om in balans te komen en te blijven in het dagelijks leven van het moederschap, om rust te vinden in mezelf terwijl het om me heen roerig is en om flexibel te blijven, zowel mentaal als fysiek. Het helpt me ook om zachter te zijn voor mezelf en mijn lichaam, om dat lijf te respecteren voor alles wat het me heeft gegeven en nog steeds iedere dag geeft. Ik deed yoga altijd met de kinderen erbij: toen ze heel klein waren in de draagdoek en daarna dartelden ze om me heen. Heerlijk vond ik dat. Het paste goed in hoe ik het moederschap vorm gaf. En hoewel ze nog steeds regelmatig meedoen, doe ik ook steeds vaker alleen yoga. Dat komt deels omdat ze naar (de peuter)school gaan en ik dan mijn werkdag even onderbreek voor een yoga sessie. En deels omdat ik ook in mijn yoga practice de behoefte voel om zo nu en dan alleen te zijn en iets helemaal voor mezelf te doen. Je kunt hier alles lezen over mijn yoga routine en in deze highlight op Insta zie je een aantal van mijn yoga sessies terug. En hier vind je een yoga filmpje uit 2016, van een 1 jarige Isaya en mij, inclusief veel knuffelmomentjes en borstvoedingsonderbrekingen.
Moederschap en schuldgevoel
In mijn ervaring – en ik hoor dit van heel veel andere moeders ook terug – wordt er, als je kindje wordt geboren nog veel meer geboren. Een populaire uitspraak is dat er “ook een moeder wordt geboren”. Ja, oké, dat is waar. Maar dat moederschap omvat nogal veel. Er wordt een onmenselijke liefde geboren. Een niet te beschrijven, grenzeloze liefde. Daarmee ook een grote angst om dit gigantische wonder weer te verliezen. Ondraaglijk. Maar je draagt het. Je hart zit nooit meer in je borst. Je bent een en al hart. Existentiële vraagstukken als zingeving, inspiratie, prioriteiten, bestaansrecht, verantwoordelijkheid, moraliteit: het krijgt allemaal een plek als je moeder wordt. Maar er wordt ook een schuldgevoel geboren. Want je wilt alles zijn voor dit kleine mensje. Je wilt het alles geven, het goed doen. Nee. Je wilt het fantastisch doen, perfect misschien. Want je kindje verdient het allerbeste. En dan kan het voelen alsof voor jezelf dingen doen, voor jezelf zorgen, daarmee niet in lijn is. En dat is in sommige situaties ook zo: je moet je eigen behoeften en ongemakken regelmatig aan de kant schuiven in het moederschap, om goed voor je kind te kunnen zorgen. En dat is oké. Ik vind het meer dan logisch dat je zelf een beetje op de achtergrond raakt de eerste jaren. Ik heb daar ook helemaal geen seconde spijt van. Ik heb altijd vertrouwen gehad dat er op een dag wel weer een natuurlijke behoefte kwam om wat meer voor mezelf te doen.
Toen het eenmaal kwam, vorig jaar, was ik verrast door hoe leuk ik dat vond. Hoe erg ik ervan genoot. Maar natuurlijk zijn er soms ook schuldgevoelens. En natuurlijk moest mijn gezin er ook even aan wennen. Dat ik dingen voor mezelf ging doen en alleen dingen ging ondernemen. Dat ik zei “jullie mogen even in de speelkamer spelen, mama gaat yoga doen/nog even uitslapen”. Of “jullie gaan nu aan tafel kleuren, want mama gaat koken en een boekje lezen”. En: “ik ga alleen koffie drinken/lunchen met een vriendin. Zorg jij voor de kids?”. Voor de ene moeder komt die wens om dingen voor jezelf te doen misschien vrij snel na de geboorte, voor de ander pas na een paar jaar. Het is allemaal oké. Ik denk dat als je dat schuldgevoel wegduwt, het alleen maar groter wordt. Terwijl, als je het er laat zijn en je gedachten uitdaagt, het langzaam ombuigt tot iets positiefs. We weten allemaal dat goed voor jezelf zorgen betekent dat je goed voor je kinderen kunt zorgen. Maar dat ook daadwerkelijk voelen, dat kan even tijd nodig hebben. En ook dat is oké. Ik voel het het beste als ik keihard tegen tennisballen sta te meppen. Als je worstelt met schuldgevoelens als het gaat om moederschap en dingen voor jezelf doen, moet je misschien gewoon nog even ontdekken wat jouw ding is. Ik hoop dat deze blog je wat inspiratie geeft!
