Al 17 jaar woon ik nu in Nederland. Het heeft zeker 10 jaar geduurd voordat ik begon te voelen dat ik aan het integreren in Nederland was. De afgelopen 7 jaar ben ik ook best wel van dit landje gaan houden. Een heel proces dus, dat “Dutchie” worden. En het is heel bijzonder om te zien hoe mijn kinderen volledig “Hollands” opgroeien. Ik zie dit koude Kikkerlandje nu ook door hun ogen en dat is best heel mooi. Maar er zijn dingen waar ik nooit aan zal wennen in Nederland.

1. Sjieke verkeersborden

Altijd als ik over de snelweg rijd in Nederland en de enorme, blauwe verkeersborden boven mijn hoofd voorbij zie zoeven denk ik “hoe dan?”. Hoe is dit land zo belachelijk georganiseerd? Maar ook: hoe wordt dat betaald? Zo’n groot verkeersbord, langs de snelweg, dat moet toch onwijs duur zijn. Ik vermoed dat je bijna een jaar kunt studeren van één bord maken, installeren en onderhouden. En er hangen duizenden en duizenden door het hele land! En ze zijn allemaal picobello in orde: prachtig blauw, gloednieuw en vers bedrukt. Voor een eilandkind, dat gewend is aan wegen vol gaten [en ze bijna dromend weet te ontwijken] blijft dit werkelijk waar een bizar fenomeen.

2. Een tuintje in mijn hart

Die postzegels die we in Nederland “tuinen” noemen. Verschrikkelijk. Dat is toch geen tuin? Die paar vierkante meter, vaak volledig dichtgetimmerd. Dat is wel echt even wat anders dan de tuinen vol Tropische planten uit mijn jeugd, waar je lekker in kon verdwalen en uren in kon spelen.

3. Open schoolpleinen

Sorry, maar dit is echt niet oké. Ik snap dat Nederland “veilig” is enzo. Maar waarom moeten we dat met z’n allen op de proef stellen door schoolpleinen niet (volledig) af te sluiten? Hallo, het zijn onze kinderen! Gewoon hup, hoog hek erom heen. Zodat niemand eruit kan, maar ook niemand erin. In Curacao zat er een groot slot op het hek, tot de ouders ons kwamen halen. Hier kunnen de kinderen gewoon het plein af lopen!

4. Georganiseerd poep-beleid

Ik moet nog altijd grinniken als ik bordjes zie met “losloopgebied” en “opruimplicht”. En dan staan er speciale bakken naast, met gratis kakzakken. Allemaal voor de Hollandse hondeneigenaren en hun trouwe viervoeters. Op Curacao zijn er zoveel straathonden! Heel veel honden worden verschrikkelijk slecht behandeld en bijna niemand laat zijn hond “uit” (want grote tuin). In Curacao hebben de meeste mensen honden voor de waak, niet voor de leuk. Het contrast is zo groot!

5. Fietsen zonder helm

Nederlanders en hun fietsen: dat blijft natuurlijk een bijzonder interessant fenomeen. Ik vind het heel mooi dat Nederlanders zo groen doen op die fiets. Maar wat ik wel vreemd blijf vinden is hoe “makkelijk” men doet over de veiligheid op de fiets. Het is heel verleidelijk om daar in mee te gaan: ik draag zelf namelijk ook geen helm. Maar Isaya mag van mij echt niet achterop zonder haar kwetsbare koppie te beschermen.

6. Slavernij

Het Curaçaose onderwijs laat héél wat te wensen over, maar op één punt heeft Nederland ook echt een slag te maken. In Curacao leer je op school ontzettend veel over de slavernij. Het is onderdeel van het collectief bewustzijn. In Nederland is de slavernij een klein paragraafje in de geschiedenisboeken, terwijl het aandeel van Nederland zo groot is! Het verdoezelen van dat aandeel is respectloos en ook gewoon een beetje creepy. Ik snap dat Nederland niet trots is op dit deel van haar geschiedenis, maar ik vind het verschrikkelijk dat Nederlandse kinderen er niets over leren. Sterker nog: het gros van de Nederlanders – jong & oud – kan de ABC eilanden niet eens aanwijzen op de wereldkaart!

7. Zwarte Piet

In Amerika worden mensen ontslagen om “blackface”. En terecht. (Bijna) iedereen begrijpt dat blackface niet oké is en men is het erover eens dat diegenen die het niet snappen op zijn best “oblivious” en “insensitive” zijn en op zijn slechts gewoon super racistisch. Maar hier in Nederland gaan mensen op de barricaden staan op Zwarte Piet te redden! Ik begrijp daar echt 3x niks van. En ja, op Curacao hadden we ook zwartgemaakte pieten. En nee, natuurlijk zag ik nooit een “verband” tussen die zwarte piet en vriendinnetjes met een donkere huidskleur. Vermoeiend die discussie over roet & traditie. Roet me reet [even lekker op z’n Hollands gezegd] en het wordt tijd dat men gaat begrijpen dat tradities die sneuvelen onder het collectief wijzer worden van een samenleving iets goeds is!

8. De kou

Een inkoppertje natuurlijk, want nogal wiedes dat een kind uit de Tropen, dat gewend is aan full time 30 graden, moeite heeft met vrieskou. Maar het is een veel groter ding dan je je kunt voorstellen, als je niet bent opgegroeid in een warm land. Mensen snappen het vaagjes: “ja, vervelend die regen” of “nou he, het is nu wel snijdend koud”. Maar ze begrijpen niet hoe tot in je botten de kou en tot in je hart de duisternis van de winter doordringt. In Curacao brengt de zon namelijk niet alleen warmte, maar ook licht, kleur, sfeer, strand, zand, temperament, muziek, dans… Dat ik dat allemaal “mis” in de koude maanden is de understatement of the year.

Lees ook: 10 Tips voor de Ideale Vakantie in Curacao

9. Buiten leven

In Curacao waren we bijna dagelijks op het strand. Soms een uurtje, na werk. In het weekend hele dagen, op Westpunt, met de koelbox, vrienden en zestig liter zonnebrand. In Curacao duwt de hitte je naar buiten, de natuur in. En anders kruipt, waait en vliegt de natuur wel (ongevraagd) naar binnen. Dat mis ik echt in Nederland: als je – zoals ik – in de stad woont, moet je de natuur echt bewust opzoeken. Ook het sociale aspect dat bij het buiten leven komt kijken mis ik. Het is in Curacao gemakkelijker om met mensen af te spreken, omdat iedereen toch al lekker buiten is!

10. Brutale kinderen

Ik vergeet het nooit meer: we waren op vakantie in Nederland en ik zat bij mijn moeder achterop, op een fiets. Er fietste een groepje jongens, van een jaar of 10, voor ons. Mijn moeder (de lieve schat) vroeg: “mogen we er even langs schatties?”. Een van de jongens riep terug: “Ik ben je schat niet, ik ben niet van goud!”. Ik wist niet wat me overkwam! In Curacao worden beleefdheid en respect, voor mensen die ouder zijn dan jij, er echt ingehamerd. Dat is niet altijd iets positiefs, want als je je mond opentrok in de klas om je mening te geven was je gelijk een “mala mucha” (stout kind). Maar het heeft ook iets heel moois, dat respect voor ouderen. En voor iemand die daarmee is opgegroeid, zijn Nederlandse kinderen echt heeeuuul brutaal.